Anno 2018 #schaterlach

Als er iets is waar ik een kei in ben, dan is het projecten knippen (voor een naaiweekend) en daar nadien mijn interesse voor verliezen. Zo vond ik onlangs de geknipte blazer voor dochterlief terug - gemaakt om hierboven te dragen -, onnodig te zeggen dat ik die voor dochterlief niet meer hoef af te werken #schaterlach.
Ik probeer zuinig te knippen, geen stof meer te kopen die ik niet nodig heb, en meer en meer stof te kopen waarbij bij het maken aandacht is voor de impact op het milieu, maar bij mijn karakter, daar stuit ik op moeilijkheden. Ik wil héél graag zeggen dat ik zal veranderen maar vrees dat dit toch mijn achillespees is en zal blijven. Ik krijg het wel altijd opgelost - of ik maak er iemand anders mee blij - maar toch, slechte punten voor mezelf.

Bewust zijn is de eerste stap, dus toen ik dit voorjaar op naaiweekend met de ge(s)tikte wijven ging, was ik voorzien van rondslingerende onafgewerkte projecten. Inclusief een Sallie jas die ik vorig jaar knipte om op datzelfde ge(s)tikte naaiweekend te gaan. Zucht. Nogal een chance'ke dat het dubbele maten waren en ik knipte onder het motto 'beter te groot dan te klein'.

Na mijn slechte gewoontes in de kijker gezet te hebben, voel ik toch de nood om mezelf te verdedigen... In die wonderschone voorjaarsdagen van 2018 had ik wel degelijk de intentie om dat bomberjasje te maken maar mijn grijze hersencellen blokkeerden volledig op boordstof vinden. Je moet weten, die buitenstof is ongelooflijk zacht om dragen maar vreselijk moeilijk om passende boordstof te vinden. Veel verschillende kleuren die zouden kunnen passen, zeker en vast, maar geen enkele - ik ging ermee naar drie verschillende stofwinkels - die dat ook effectief deed zonder keihard af te steken. Uiteindelijk kocht ik een glitterboordstof die min of meer ok was, maar dat bleef knagen, dat "dat het toch niet dàt was". Zo ben ik dan wel.

Ik wist dat het een "nu of nooit" was, dus in februari trok ik toch maar met dat Ikea zakje op weekend - keicontent want geen tijd om nieuwe dingen te knippen ;) -, in de volle overtuiging er het beste van te maken. Zoals altijd bij de ge(s)tikte wijven, heeft Lieve haar winkeltje mee. Kei handig want je vergeet altijd wel iets en dan kun je het gewoon een kamer verder kopen. Kei kostelijk ook, want je koopt altijd wel een stofje dat je eigenlijk niet nodig hebt #schatelach.

Met mijn ogen op ik-koop-géén-stof-stand trok ik naar Lieve en bij de boordstof vond ik daar toch wel een roze boordstof die beter was dan mijn als-het-niet-anders-kan-glitterboordstof en ik was instant dolgelukkig. Zo simpel is dat dus, geef mij een lapje boordstof en ik doe een danske.
De boordstof is van See You at Six, wat tegelijk mijn voeringsprobleem oploste. Ik had uit de voorraad namelijk wel enkele kanshebbers geplukt, maar geen daarvan was "het". Ik kocht tegelijk met de boordstof voering en was zo zo zo gemotiveerd om het af te werken. Onmiddellijk en al.

Voel je de maar hangen?
#schaterlacht
Want er is een maar, uiteraard.

M  A  A  T  |  Mijn kroost heeft een geweldig voordeel op mezelf; daar waar ik stilaan breder ben dan ik lang ben - u mag dit met een korrel zout lezen ;) - zijn zij steeds groter dan hun omtrekmaat. De maten van de bomber zijn dubbele maten - ik slik mijn tirade over de zin en onzin van dubbele maten maar in; te groot voor de een, te nipt voor de andere maat - waardoor ik vorig jaar voor maat 134-140 koos. Dat was toen flink op de groei, want een jaar later draagt het kind maat 140 - vooral voor de lengte dan, in de breedte past ze wellicht nog in een 128.

M  A  A  K  P  R  O  C  E  S  |  In het tijdschrift wordt de jas gemaakt in een wollen stof. Ik gebruikte een (extreem rafelende maar gelukkig ook extreem zachte) canvas omdat het hier als een lente/zomer jas gedragen zal dienst doen. De stof is aan de drukke kant waardoor het moeilijk te zien is, maar ik hou erg van de manier waarop de schouders gevormd zijn; in de raglanmouw wordt een neep gestikt waardoor de schouders "eruit" komen. Ik ben alvast fan!

Ik vind paspelzakken ongelooflijk mooi, ik weet ook hoe ze gemaakt moeten worden - als ik niet op naaiweekend ben, uiteraard - maar het. ging. niet. Ik las de instructies met een half oog, voerde onmiddellijk in het dubbel uit - waarom zou je ook eerst bij de ene proberen of het goed afloopt - en ontdekte dat ik ze verkeerd gestikt had!! Ik geef het je op een presenteerblad, ik was niet erg opgezet met mezelf. De boel werd getornd - remember "extreem rafelende stof" - wat geen pretje was aangezien ik de zakken ook al flink had in- en bijgeknipt. Heel wat grijze haren zaten die ***zakken er ein-de-lijk in en was ik content. Als in écht content, ziet dat af hoe schoon ♥.

De schoudernepen werden erin geramd, ik stikte de mouwen en de zijnaden en was helemaal klaar voor de boordstof. Debora gaf me nog de tip om voor een jas de boordstof dubbel te nemen, wat ik deed - gouden tip trouwens, dubbele boordstof is zoveel mooier en steviger! Je leest het, het ging allemaal super vlot, ik nam er mijn rits bij om dat eens snel op te lossen. Euh... vergeet dat snel maar.
De rits - een exemplaar dat ik vorig jaar kocht, perfect passend bij de boordstof die ik toen kocht, nogal een chance'ke dus dat het zo afliep als het afliep ;) - bleek twee centimeter te kort te zijn!! Ik checkte de benodigdheden, ik checkte mijn rits en het ding was twee centimeter te kort! Ik weet dat ik in herhaling val, maar op dat moment had ik er serieus de pest in; een bomber met een rits die te kort is, dat is in mijn ogen géén zicht. Geen (grijs) haar op mijn hoofd dat eraan dacht om dat te doen. Ik had ongelooflijk veel goesting om het ding in een hoek te smijten maar toog er in plaats daarvan toch maar naar de plaatselijke naaiwinkel mee. Nog meer ellende, want mijn oorspronkelijk gekozen rits hadden ze niet langer maar plots viel mijn oog op een roestkleurige rits met rosé kleurige tanden. Ik keek nog eens goed naar de rits, viel als een blok voor de mooie trekker en kocht de rits met de plechtige belofte om die er goed in te zetten, zodat er geen roest te zien zou zijn. Missie geslaagd, niet?
Anno 2019 hees ik het kind in een afgewerkte bomber met als missie foto's te nemen. Tot twee keer toe; de eerste keer was het te kou-hou-oud #roloog en de tweede keer wou het kind enkel voor lijk spelen, plat tegen de grond. Gezien het feit dat ik vragende partij was, liet ik begaan en onderging min of meer. Gelukkig besloot onze diva toch nog recht te staan, met bijhorende streken en al. Ik vraag me na al dat gezwoeg af, of ze deze keer de jas wèl zal dragen - zowel dit als dit exemplaar hangen ongedragen aan de kapstok, het is maar dat u het weet.