Ezels en stenen

Dat komt hier nogal spontaan, de titels van mijn schrijfsels. Soms moet ik daar wat op denken en floept er iets in mijn hoofd en soms heb ik een veelvoud aan titels. Deze keer had ik zonder nadenken minstens vijf exemplaren, nog voor er nog maar een woord op papier stond - "Tim strikes back", "Oops I did it again" waren serieuze opties. Om maar te zeggen dat de zomer van 2018 niet de geschiedenis zal ingaan als de beste selfish sewing zomer. Dat zou spijtig kunnen zijn, maar ik heb er ergens wel vrede mee. Het hoofd is momenteel even niet groot genoeg om ruimte te bieden aan alle bekommernissen, naaien is vaak de ideale manier om wat extra ruimte te scheppen maar ik gok erop dat het gewoon te veel was, deze keer. Een keer d'erop, een keer d'eronder.

Het begon met de lancering van het laatste Ikatee patroon, de Léna jurk. Niet lelijk maar ook niet 'waaauw, dit is mijn ding'. Dat is niet zo uitzonderlijk, hun patronen zijn meestal niet mijn smaak, vaak wegens te veel frullen en flapkes, ik hou er gewoon niet van. Ik zag de jurk voorzichtig verschijnen in blogland maar werd omver geblazen door haar prachtige versie. Beide dames zijn -kuch- net iets slanker dan ondergetekende, het patroon werd hier onmiddellijk geklasseerd als 'nooit van zen leven'.

Toen kwam de dag dat ik de valiezen vulde en constateerde dat er érg weinig kleding inzat en dat een nieuwe (hoog)zomerjurk een goed idee was. Ik doorbladerde wat tijdschriften, vond niet onmiddellijk mijn goesting en zwierelde dan maar dat patroon in mijn winkelmand, sleurde het door de printer, holde naar de winkel om een stofje en startte zo'n acht uur voor vertrek. De wonderlijke kronkels van een naaister, nietwaar?

Laat me beginnen met de stof. Géén idee waarom ik die kocht - allé, ik heb wel een aantal suggesties; namelijk ik vond de print wel 'te doen', de stof is geweldig luchtig en was spotgoedkoop, wat interessant was gezien de hoeveelheid stof die ik nodig had voor de jurk. Hoewel de print iets 'heeft' is het niet echt mijn ding, wat verklaart waarom de stof 'plotseling' zwart is op de foto's. Ik droeg de jurk maar er bleef een 'niet mijn ding' gevoel aan hangen en omdat ik niet wilde dat de jurk ongedragen zou zijn gooide ik die in een zwart verfbad.
De puntjesneuker in mezelf zegt er maar onmiddellijk bij dat het resultaat helemaal niet zwart is maar eerder houtskoolkleur - versta me niet verkeerd, niet lelijk, maar geen zwart - en dat de verf de groen/gele bladeren niet volledig kon bedekken. Afhankelijk van de lichtinval kun je duidelijk zien dat er print op de jurk is. Past perfect, in mijn hoofd, maar het is geen zwart, laat ons daar duidelijk over zijn.

Waarom ik in godsnaam het patroon kocht, geen idee, wer-ke-lijk geen idee want ik heb niet het lichaamsfiguur waarmee ik wegkom met oversized kleding. Niet. Als in, het geeft me nog wat extra kilo's en rondingen cadeau waar ik niet echt op zit te wachten. In normale omstandigheden blijf ik daar dan ook flink van weg, in ik-moet-hier-nu-en-direct-een-kleed-hebben-en-ik-ga-dat-ook-eens-rap-zelf-maken gevallen gebeurt er blijkbaar iets geks met mijn hersencellen waardoor dat plots een optie lijkt.

M  A  A  T  |  De combinatie van de maattabel en mijn maten leidde naar maat 46, wat ook de maat is die ik knipte. Het is niet mijn eerste kledingsstuk, ik ben al lang op de hoogte van het adagium "meten is weten" maar in tijden van 'het moet vooruit gaan' durf ik daar al eens mijn voeten aan te vegen.

Ik mat niet na.
Stom stom stom.

M  A  A  K  P  R  O  C  E  S  |  Over het maken kan ik kort zijn; dat ging behoorlijk vlot - zover was je wellicht al, gezien de jurk ook effectief de valies haalde. Ik wijzigde evenwel een aantal dingen. Gelukkig paste ik wèl de plaats van de borstneep aan, die werd traditiegetrouw verplaatst. Ik hou niet zo fel van 'dat' gerimpelde aanzetstuk, dus tekende ik de jurk 'gewoon' rechtdoor en ik stikte een touwtje in de taille, om de jurk wat meer te tailleren.

Een eerste pasbeurt - ik gok ergens rond 22u30 - maakte me niet gelukkig. De jurk viel wijd - geen sneer naar Ikatee trouwens, ik vind dat de jurk erg correct in beeld gebracht wordt - en stond me voor geen spetter. Gemakkelijk en al, dat wel, maar schoon? Ik peuterde de zijnaden terug open en de elastiek werd - niet een beetje - aangesnoerd en er verhuisden héél wat centimeters naar de prullenbak. Ik was al iets gelukkiger maar het nadeel daarvan is natuurlijk dat ik er meer stof op mijn derrière door kreeg - en het is maar de vraag of dat wel een goede zet was #schaterlach. De lintjes werden afgewerkt maar niet vastgestikt op de rug omdat ik daar echt de hulp van iemand anders voor nodig had en die lagen op dat moment allemaal in dromenland. Maar hé, ik had mijn jurk en ging op vakantie, tijd genoeg om bij te slapen.

De jurk werd op vakantie verschillende keren uit de kast gehaald - hartjes voor een wasmachine op reis ;) - en hoewel de jurk makkelijk zat was ik niet bijster content - lees dat met een korrel zout want hé, ik droeg de jurk wel degelijk. Vastbesloten om er 'iets' mee te doen, was mijn eerste actie toen ik thuis kwam het kopen van textielverf en de jurk de wasmachine in te kegelen. Het tropische gedoe werd getemperd, ik vond de jurk op slag beter - behalve dan alle locksel en stiksel dat niet mee geverfd werd en nu dus behoorlijk 'afsteekt'. Restte me nog dat "ik mat niet na" gevalletje.
Bon, hoe je dat ook draait en keert, dat bovenstuk is gewoon te klein voor iemand met mijn lengte. Franse dames vallen nu eenmaal eerder klein uit, zowel in de breedte als in de lengte ;). Het stomme is dat ik dat wéét en toch om een of andere bizarre reden besloot die kennis te negeren. Ik verlengde niets, waardoor de naad van het bovenstuk niet eens onder mijn borsten valt. Irritant. Je kunt dat enigszins oplossen door de lintjes wat langer te laten, waardoor alles wat zakt, maar elegant is dat niet echt.
De grootste doorn in mijn oog was eerder het heel erg vormeloze karakter van de jurk - ik herhaal mezelf; stom, want dat is echt wel het patroon, brengt me terug bij het punt dat ik van in den beginne mijn gevoel had moeten volgen en er ver weg had moeten van blijven wegens 'niet mijn ding'. Ik probeerde het op te lossen door enkele rijen rimpelelastiek te stikken waardoor het iets meer aansluit dan oorspronkelijk. Ik ben er nog niet helemaal, maar het is goed genoeg of al waar ik momenteel zin in heb. Als ik naar de foto's kijk, vraag ik me enkel af of ik niet beter een flink stuk van de lengte afhaal of niet. Suggesties?

Het hoofd zit hier trouwens -onder andere- zo vol omdat het lijf weer opspeelt. En hoe.
Op twintig januari 2013 (ja, v i j f jaar geleden) kwam ik thuis, zette mijn voet en voor ik het wist lag ik met mijn gezicht op de oprit met een voet die dwars op mijn been stond. Typisch voor mij probeerde ik recht te krabbelen, dacht ik "hier heb ik geen tijd voor" en belde ik mijn huisarts met de vraag "of hij die voet eens rap kon komen terugduwen in dat been". Alle krediet voor die mens dat hij het niet in een lachen uitbarstte maar me vertelde dat ik beter een ambulance kon bellen. Heel wat jaren, operaties en miserie later staan specialisten nog steeds in bewondering voor 'die schone breuk' en geloof me, dat is geen 'compliment' waarop je zit te wachten.
Door de breuk is alle kraakbeen in mijn enkel verdwenen en hoewel de geneeskunde dingen kan waar een mens versteld van staat, zijn er in mijn geval niet zoveel opties. Een nieuwe operatie staat de komende week op het programma, de zin en de courage voor de bijhorende revalidatie ontbreekt me even. Wordt vervolgd dus.





Stof in 2018: 15 in  -  94 uit  (30 gekocht&verwerkt - 10 verkocht - 3 gekregen)  - #1in6uit