Hij deed van "zucht"

Kop in het zand

Tijd om je met wat clichés om de oren te slaan maar soms zijn de lulligste spreekwoorden net degene die er zo schoon de vinger op kunnen leggen. Het lijkt onwaarschijnlijk, maar ik was het vergeten, hoe energievretend dat is, revalideren.

Ik spoel even terug voor het geval je niet kunt volgen...
Ik maak er niet echt een gewoonte van, om te koop te lopen met hoe mijn leven achter de schermen is. Ik neutte er in het verleden al over, maar elk zijn eigen keuze, ik probeer het voor en het achter de schermen wat gescheiden te houden, maar hé, aanschouw mijn gezeur. Jaren geleden brak ik mijn enkel. Ik deed dat op een indrukwekkende manier, te merken aan de reactie van alle specialisten die ik de afgelopen jaren zag in verband met dat pronkstuk. Peuteren aan bot is niet zo aangenaam dus zit ik niet op de eerste rij om aan die enkel te laten werken. Maar de pijn was niet meer te houden, dus beet ik door de zure appel heen en liet me afgelopen zomer opereren. Al snel werd duidelijk dat de beelden de schade binnenin niet correct weergegeven hadden, het absolute steunverbod ging van vier naar zeven weken, nog anderhalve maand krukken daarna en ik mocht alle hulpstukken buitengooien. Ik had het zo wel gehad, met dat hele team #schaterlach. Het ging één verdomde week goed. Eén.

Als ik er nu over nadenk, had ik het eigenlijk moeten/kunnen weten. Ik had een gelijkaardige ingreep - de iets mildere variant dan ;) - enkele jaren terug en het duurde toen ook weer een hele tijd voor ik weer op de been en alle bijhorende onstekingen te boven was. Of hoe geniaal het menselijke brein toch ineen zit, dat het je al die miserie met een wel erg roze bril doet bekijken.
Ik kreeg een ontsteking cadeau, een goei'ke want ik was zo'n vijf weken gewoon op en teruggekatapulteerd naar mijn krukken. Mijn blijdschap toen die plots voorbij was, immens. Mijn vertwijfeling nu mijn voet een kleine twee weken later terug vriendelijk van zich laat horen. Ook immens. Een mens zou van minder zijn kop in het zand steken, nietwaar?



Genoeg geneut, ik miste mijn digitale plek en jullie hadden trouwens nog iets van me tegoed!
Plus 2 is 5, jij wint het lespakket voor de Rozy
MultiVroon, jij wint het lespakket voor de Cottonwood
Hanne, jij mag een DIY pakket van Lotte Martens uitkiezen
Sturen jullie me een mailtje op khadetjes at gmail.com, dan bezorg ik jullie gegevens door aan Serial Bagmakers en Lotte.

Voortploeteren

De afgelopen maanden verschenen hier slechts sporadisch berichten, alle energie ging naar dat heikel uitsteeksel en het bloggen schoot er wat bij in. Nu, een voet meer of minder houdt me niet van het naaien #schaterlach, er werd wèl genaaid. Niet altijd zoveel als ik zou willen, maar nogmaals, wat vreet dat een energie jong, dat revalideren. Ook al zie je het niet altijd zo duidelijk - als je niet beter weet zie je niets meer -, mij is het ondertussen duidelijk dat ik nog wel een paar maand voor de boeg heb.

Ik koos voor gemakkelijk gerief, dingen waar de lege kast van dochterlief wat sneller vol mee zou raken, waar ik niet te veel moest bij nadenken en wat het kind graag draagt. Niet oversized, geen glitterstrepen, geen patroon dat ergens hoog in een virtuele top tien staat ;). Ik haalde 'Lili gaat naar het strand' nog eens boven, in combinatie met een van de SYAS stofjes uit de laatste collectie - toen ik het maakte toch, ondertussen werd een spiksplinternieuwe collectie op ons afgevuurd.






M  A  A  T  |  Bij het vergelijken tussen dochterliefs maten en de maattabel bleek dat de jongedame breedtegewijs nog in een 128 zou passen - dat had ik zo ook kunnen voorspellen, aangezien ze nog in haar versie van vorig jaar past. In ieder geval, dat vond ik zelf wat onzinnig, dus ik tekende maat 134 uit - vind ik zelf ook ergens op slaan want het patroon gaat uit van tricot en niet van french terry, wat de jurk sowieso al anders doet vallen.

M  A  A  K  P  R  O  C  E  S  |  Kleding hangt heel erg samen met smaken en goestingen; ik hou écht niet van de kraag die bij het patroon zit. Gelukkig houdt het werkelijk niets in om die weg te laten. Geen kraag = geen problemen om het hoofd erdoor te krijgen, ik kon hierdoor ook de sluiting weglaten en knipte het rugpand gewoon aan de stofvouw.
De huidige temperaturen smeken om patronen met lange mouwen, dus ik maakte opnieuw gebruik van de mouwen - je kunt ze trouwens hier vinden, als je er in de tekst klikt opent het bestand automatisch. Voor de volledigheid moet ik wel even vermelden dat ik niet zo'n fan ben van de erg spitse mouwen, ik foefel altijd een beetje aan de mouwkop #schaterlach #ikkanhetnietlaten. Ik knipte ruim zoomwaarde aan de mouw, en wou die eigenlijk afboorden met boordstof maar dochterlief besliste er anders over en aldus werden ze omgezoomd. Het kind mag af en toe eens hààr gedacht krijgen.

Naast mijn verzuchtingen - meaculpa, het is eruit nu ;) - slaat de zucht in de titel uiteraard op mijn teerbeminde wederhelft, mijn rots in de branding #schaterlach. Ik ben geen kringloopganger, ik beschik niet over het nodige geduld om er schatten te vinden dus mijd ik de winkel in zijn geheel. Maar toen ik er toch eens was, viel mijn oog op een zak - tja, het was een zak, anders kan ik dat dus niet noemen - borduurgaren. Nu doe ik eigenlijk niets met dat garen, maar de hele zak koste €1 en met twee frutselende Khadetjes in huis, dacht ik dat dat wel zijn plek zou vinden. Bij thuiskomst werd de zak op enthousiasme én op gezucht onthaald. Net zoals toen ik thuiskwam met een punch needle omdat ik nu eenmaal een plooier ben #schaterlach. En de mens, hij zuchte voort #schaterlach³