Over lijf en leden

----hang in there, er volgt een zondvloed aan woorden en
gedachten  zonder mooie plaatjes. Voor vrolijkheid van alle aard
verwijs ik graag door naar de volgende blog in je leeslijst ;)---

Het fluistert.
Ik liet het hier al eens vallen, dat mijn teerbeminde omhulsel het jaar inzette met protest. Iedereen maakt keuzes in zijn leven, ook blogsgewijs kies je wat je deelt. Ik schreef het nooit op of maakte nooit de bewuste keuze, maar ik handhaaf voor mijn online plek "deel de mooie kant van het verhaal". Wie hier meeleest weet wellicht waarover ik het heb, ik vertel en toon mijn naaisel, het maakproces en mijn gedachten erbij. Ik ben daarin behoorlijk eerlijk, die dingen lopen hier ook niet altijd van een leien dakje, ik verzwijg niet maar probeer zo goed en kwaad te omschrijven hoe het eraan toe ging. Soms een fluitje van een cent, soms een naaisel dat ik het liefst van al vér weg zou katapulteren.
De andere kant van het verhaal, hoe ik leef en wat er naast het hele naaigebeuren in me omgaat, dat blijft meestal aan deze kant van het scherm hangen. Keuzes, ik zei het al. Maar ik ben wie ik ben en nét daarom wil ik toch graag eens neerschrijven waarom het hier slechts fluistert in plaats van te bruisen van leven.

'Je ziet er goed uit'
Sinds januari heb ik er een trouwe, erg uitgesproken metgezel bij. Mijn lijf had al links en rechts wat mankementjes waarmee ik niet zomaar doe wat ik wil, maar zo allesoverheersend verlammend maakte ik tot dan nog niet mee. Dagen waarop de minste beweging je lijf in vuur zet, waarop het lastig is een deur te openen, waar lezen geen optie is omdat het boek te zwaar is, dagen waarop zelfs je hoofd rechtop houden een opgave is. Niet echt de dingen die je het liefst met anderen deelt, dus zwijg je maar en word je goed in het opzetten van een masker waar slechts je liefsten door kijken en zien dat het helemaal niet goed gaat met je. Alsof hoe je eruit ziet toont hoe het met je gaat.

Het glas is niet leeg.
Tot de geboorte van de Khadetjes propte ik de volledige 'huisapotheek' - pleisters inclusief - in zo'n mini ijsdoosje, meer was zelden van doen. Sinds het begin van het jaar trok ik van dokter naar specialist, kinesist, scanner, weet ik veel wie of wat en kreeg ik verschillende etiketjes en immense pillendozen. Dat kleine, ieniemienie doosje volstaat al lang niet meer en is vervangen door uit de kluiten gewassen familieverpakkingen. Ik ben van nature behoorlijk optimistisch, zelfs een bodempje in het glas is bij mij nog halfvol maar het blijven zoeken en het hele medische systeem maken zelfs mij soms moedeloos. Ik zou je zo graag vertellen wat me mankeert, helaas vond ik nog niemand die het mij kon vertellen.

Ga een hobby zoeken
Gelukkig heb ik een aantal sterke schouders rond me, waar ik welkom ben om uit te janken maar ik kan je verzekeren dat ik ziek zijn met andere ogen bekijk. Want zo'n allesoverheersende pijn zet je (leef)wereld op zijn kop, dat kan ik je alvast vertellen.
Als afsluiter van een behandeling kreeg ik deze week dè remedie voorgeschoteld 'Mevrouw, zoek een hobby om u te ontspannen'. Ware het niet dat ik met mijn mond vol tanden perplex zat te wezen, ik gaf die arts mijn virtuele adres. Naast een hele rits hobby's die ik het afgelopen jaar zo goed als allemaal afbouwde, net omdat het niet meer gaat. Maar als je hier wat ziet verschijnen, dan weet je dat het op doktersbevel is #schaterlach

Hand op mijn hart, nog nooit was het zo moeilijk om op die oranje knop daar rechtsboven te klikken - aka "publiceer" voor wie geen bloggerblog heeft. Ik vraag en wil geen medelijden, ik probeer woorden te vinden voor wat in mijn hoofd leeft, uit te leggen waarom mijn hart zo'n zeer doet dat het hier fluistert. In gedachten naai ik dat de brokken er af vliegen, ben ik al klaar met de zomercollectie 2017, en hoop ik dat jij hier in een volgend bericht het resultaat van enkele goede momenten mee bekijkt. x