Op komst: Mind The Whale

Hoe meer jaren hier verstrijken, hoe beter ik word in "nee" zeggen. Geen zin in iets? Ik ben duidelijk vanaf 't begin, nee zal het zijn. Een aantal mensen echter, die mogen mij -bijna- alles vragen... zij is er daar eentje van. Vorig jaar broedde ze op een boekentas, deadlines zorgden ervoor dat die plannen niet uitgevoerd werden, maar dit jaar staat een eersteleerjaarder op de menu. En toevallig hebben we allebei zo'n exemplaar in huis.

De maanden gleden voorbij zonder nieuws. In mijn zoektocht naar het-geschikte-patroon belandde er al heel wat op mijn scherm en in mijn handen. Zonder het nodige enthousiasme, de klik was er niet. Tot er een briefje meekwam van school, met hoe die boekentas er dan uit moest zien. Nog voor ik goed en wel met mijn ogen kon knipperen, passeerde dit exemplaar mijn scherm.
Instant verliefd.
En hoe.

Je moet me wat kennen...
Anders kun je het je echt niet voorstellen hoe ik op en neer zat te wippen toen ik het patroon in mijn handen had. Hoe ik in de voorraad begon te snuisteren, op zoek naar de goede combinatie voor dat kind van mij. Plezant voor mij, niet te uitbundig voor hem. Want hoewel hij me alles zou laten maken, heeft het kind een heel wat gematigdere smaak dan zijn moeder. De geplande jurk voor dochterlief moest eraan geloven, de lap kreeg herbestemming boekentas, een bestorming van enkele stoffenwinkels later was het plaatje in mijn hoofd en handen in orde. Het patroon is zo ontworpen dat je je volledig kunt uitleven in het mixen van kleuren, texturen, ... De bestemmeling in het achterhoofd houdende werd dit een relatief 'sober' exemplaar - maar volgens mij kan een nog 'soberdere' versie ongelooflijk mooi zijn, door het lijnenspel alleen al.

Het resultaat? Daar ben ik echt, maar dan ook echt content mee. Mocht ik naar school gaan, ik nam die zonder twijfel mee onder de arm. Maar misschien nog wat over de stoffenkeuze. Ik heb een reputatie hoog te houden, ik houd nogal van stevig. Omdat ik zo ben, maar ook omdat de Khadetjes - zelfs al probeer ik daar op allerlei manieren wat aan te doen - niet van de voorzichtige soort zijn. Boekentassen worden niet gedragen zoals het hoort, maar gesleept en gesleurd, ze vliegen van de ene hoek naar de andere, ... Ondanks al mijn pogingen zie ik dat in de nabije toekomst niet echt veranderen. Stevig, daar ging ik voor. De stoffen, daar ging ik geen lichte katoentjes voor gebruiken. Dat leverde me een combinatie op van canvas, een ultra stevige gordijnstof en nog meer canvas aan de binnenkant. Smeltende ultra stevige gordijnstof, zo ontdekte ik bij het strijken van een van de eerste stiksels - een gewaarschuwd vrouw is er twee waard.

Ze blijft me steeds verbazen, echt - jaaaa, ik ben fan, ik blijf het nog even rond jullie oren slaan. Een ontwerp dat niet allen mooi maar ook uitgekiend, origineel én maakbaar is, je moet het maar kunnen - en doen. Het was al even geleden dat hier een tas de revue passeerde, maar ik genoot er met volle teugen van.
Doekjes ga ik er niet om winden, het is een stevige dobber om te maken. Er zijn heel wat te knippen onderdelen, een quasi oneindig aantal stappen waardoor het wel even duurt voor de tas ineen zit, maar wat mij betreft is het resultaat iedere minuut waard! Meer nog, ik probeer -min of meer- geduldig te wachten op de kleuterversie om hetzelfde kunstje te herhalen. Deadline 1 september? Daar lach ik mee ;) Zin om met me mee te lachen? Vanaf morgen is deze parel beschikbaar, ik hoop dat je er klaar voor bent!

Stashbusten in 2015: 30 in  - 141 uit  (18 gekocht&verwerkt - 3 hergebruikt - 38 verkocht)  - #1in4uit