Hoe de dingen hier gaan

zondag 1 september 2019

Dat het hier geen al te florissante blog meer is...

Bij momenten doe ik wel mijn best om nog eens op "publiceren" te klikken maar meestal ontbreekt me de courage. Om te schrijven, om foto's te nemen, die wat te bewerken (niet al te veel, maar kom, er kruipt toch tijd in), en ga zo maar door. Er zijn tijden dat ik dat erg vond, maar tegenwoordig vind ik dat helemaal ok. Ik ben niet sterk in dingen tegen mijn goesting doen - dat wil ik ook niet kunnen trouwens - dus het is wat het is.
De naaimachine ratelde er wel olijk op los, er werden nieuwe stofjes gekocht maar ook héél wat stoffen verwerkt, en daar gaat het uiteindelijk om; dat ik doe wat ik graag doe, wanneer ik daar zin in heb. Dat die attitude niet het beste is om een lezerspubliek op te bouwen en blablabla, ik weet het. En mea culpa daarvoor, in tegenstelling tot wat mijn lakse houding doet vermoeden, vind ik het nog altijd érg fijn als je hier komt reageren, dank je wel daarvoor ♥


Achter de schermen pakte ik de binnenkant van mijn huis aan - neem dat maar letterlijk; in tegenstelling tot die interieurprogramma's op tv ging dat hier helemaal niet zo snel, maar bon, we kruipen verder - en kreeg ik er een nieuwe hobby bij #schaterlach. Toen ik startte met naaien, zorgde dat voor wenkbrauwbeweging, in dezelfde categorie zit "levende, groene dingen in huis". Jarenlang kreeg ik een verbod om de weinige planten in huis water te geven #schaterlach omwille van mijn unieke talent om alles binnen de kortste keren om zeep te helpen. Nu ontpopte ik me tot crazy plant lady en lig ik als het ware op de loer om de nieuwe bladeren zich te zien ontrollen. Dat helpt natuurlijk niet om deze plek leven in te blazen ;).


Tot slot is er nog de spreekwoordelijke nagel aan mijn doodskist... Een dik jaar geleden ging ik - nog maar eens - onder het mes met die teerbeminde achterpoot van me. Een operatie waar ik best wat schrik voor had, want laat ons eerlijk zijn, je weet wat je hebt maar niet wat er op je af komt. In mijn geval een niet echt functionerende, kapotte en pijnlijke enkel - genoeg gezeur te vinden op verschillende plekken in mijn digitale archief, we go aaaall the way back ;). Godzijdank wist ik toen nog niet dat die lange revalidatie als eindresultaat iets onder nul zou hebben. In afwachting van een lumineuze inval, werd in het begin van het jaar besloten me te folteren depanneren met zware cortisonespuiten in het gewricht. Het folteren slaat volledig op de eerste spuit, maar de tweede en derde spuit, wel, die gaven me even vleugels.

Versta me niet verkeerd, mijn voet werd niet miraculeus aaneengelijmd, ik kan nog steeds de meeste dingen niet. Maar de pijn, de pijn, die was een tijdlang weg. Keerzijde van de medaille is dat mijn weegschaal de gevolgen niet meer aankan #schaterlach.
Ik word niet vrolijk van de kast opentrekken en dingen te zien waar ik niet in pas, dus nam ik me voor de dingen te doen waar ik wèl vrolijk van word... nieuwe jurken naaien! Mijn niet passende jurken werden met veel liefde in een doos gelegd, ik zie wel of ik ze ooit terug kan dragen of ze een nieuwe eigenaar zullen krijgen.


Vergeef me mijn gebrek aan creativiteit, ik ging het niet ver zoeken. Ik nam een aantal van mijn lievelingspatronen en maakte die gewoon in mijn huidige maat. Ik toon jullie hier de Genova jurk, maar ik maakte ook een veelgedragen Vienna jurk (in de allerkakkigste stof-om-te-verwerken ooit!), een Hazel jurk en nog wat patroonloze dingen. Patronen gebruiken die ik liggen heb en nog niet maakte; check! Stof kopen en opgebruiken: check! Stof uit de voorraad gebruiken: check! Vrolijk zijn als ik mijn kleerkast opentrek: chéck!

Wat de voet betreft, zucht ik nog eens diep. Na wat op tafel kloppen en aandringen, werd mijn voet voor de zoveelste keer onder de loep genomen - ♥ voor artsen die je serieus nemen en blijven zoeken - en werd de oorzaak gevonden van zes jaar miserie. Ik kan niet zeggen dat ik erg vrolijk werd van het nieuws - erg kort door de bocht: na de oorspronkelijke breuk blijkt er een bot fout gegroeid te zijn waardoor mijn voet fout gekanteld staat, mijn kraakbeen verdwijnt (ook na kraakbeenherstellende operatieS) en de voet permanent ontstoken blijft - vooral omdat er een stilte viel na mijn "hoe lossen we dat op" vraag. Momenteel puzzelen ze flink om de twee (niet aantrekkelijke) opties zodanig te puzzelen zodat het zo goed mogelijk zou kunnen uitdraaien en wacht ik op meer nieuws. Soms opgelucht, dat ik serieus genomen werd en de oorzaak gevonden is. Soms ook foeterend, omdat het nieuws gewoon heel erg suckt.







15 opmerkingen:

  1. endless love voor jou lieverd! Prachtjurk maakte je daar! en die poot van jou, ik duim eh, dat weet je!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Prachtige jurk maakte je! Hij staat je geweldig! Grote bewondering ook hoe jij omgaat met wat het leven jou voor de voeten werpt, in jouw geval wel wat letterlijk... En hoera voor gewoon een nieuwe garderobe maken!
    Ik ben per definitie zo'n blogster die de 'blogregels' aan haar laars lapt. Mijn blog, mijn regels! En geen excuses voor lange afwezigheid ;) Ik heb simpelweg vaker zin in naaien dan in bloggen. Ik ben ook een waardeloze volgster, want kan ook zo een hele tijd niet bezig zijn met blogs lezen... Maar kom nog steeds graag bij je lezen!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. je gelooft het nooit... die stof ligt hier ook op mijn tafel. Ik kocht mijn grote lap een tijdje geleden op het stoffencircus. Het wordt iets lang, heel lang!

    Jij straalt in die nieuw jurk: en dat is het belangrijkste hé!!!!!!
    groetjes Majella (MaZella)

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dat vind ik ook, vandaar de nieuwe garderobe.
      Kijk, ik ben al benieuwd sè, naar wat je ermee gaat maken!

      Verwijderen
  4. Wat sta je geweldig met de jurk en wat en moed voor deze post.
    Je staat net als ik liever aan de andere kant van de lens, maar kijk: hoe schoon is deze nu niet.
    Bij je voetverhaal krijg ik huiveringen.
    Leven met konstante pijn en al de extra beperkingen dat dit meebrengt... bah bah bah.
    Ik hoop dat er toch iets kan gedaan worden om het opnieuw goed aan elkaar te laten groeien!
    Ik 👍🏻
    😘❤️🧡❤️

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ik ben erg blij met de keuze om kleding voor mezelf te maken; ik kan winkels vermijden - ik heb een hekel aan winkelen en ben ook niet zo trendbewust - en wat ik draag past ook echt ♥

      Het voetverhaal... ik ben een behoorlijke optimist maar ik ben ook de eerste om toe te geven dat constante pijn echt wel iets doet met je. Vooral omdat ik telkens nieuwe dieptepunten bereik, waar ik gehoopt had dat het beter zou worden. Fijn dat je helpt meeduimen, een duwtje in de rug is altijd welkom x

      Verwijderen
  5. Ik heb het misschien nog nooit gezegd, maar ik word altijd zo blij van je verhalen! Nu is dit verhaal natuurlijk niet een om breeduit over te lachen... zo veel jaren pijn aan de enkel, en dan horen dat er eigenlijk ook niet echt veel aan te doen is, is geen grap. Maar de verhalen over het naaien, de keuzes die je maakt... Elk blog is een feestje voor mij. Ook als het er weinig zijn. Dus ga lekker zo verder :-)

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Oh Marjo, wat fijn om te lezen! Ik ben een flapuit en ik hou er gewoon van om verhalen te vertellen - welke plek is daar beter voor dan hier :). Ik doe mijn best om er verder aan te breien x

      Het verhaal van de voet is verre van om te lachen. Nu, ik moet het soms toch doen want het is te triest om over na te denken. Ook al is het 'maar' een voet, het beperkt mijn leven in heel veel verschillende facetten en dat is niet altijd even makkelijk om dat een plaats te geven. Ik kan er niet mee lopen (letterlijk dan, mijn voet buigt niet meer voldoende), autorijden is erg moeilijk geworden (en wellicht ook niet zo veilig meer) en los daarvan 'schrijnen' 24/24. Godzijdank leerde ik mezelf naaien met mijn rechtervoet en kan ik daar mijn gedachten flink mee verzetten ♥

      Verwijderen
  6. Oh, Sarah toch, dat is echt kak. Maar hopelijk betekent dit ook dat er echt een oplossing komt! Ik duim!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ik wacht nog steeds - en dat is niet mijn sterkste punt, laat ons daar duidelijk over wezen. Na al dat gesukkel zou ik graag eens wat klaarheid hebben... Ik hoop zo hard en tegelijk durf ik ook niet te hopen, want ik was er vorig jaar ook van overtuigd dat het de laatste operatie/revalidatie zou zijn. Maar bon, niets wat we niet aankunnen x

      Verwijderen
  7. Pfoe, wat een verhaal achter zo'n mooie jurk (wel heerlijk hoe je nieuwe crazy plant lady-status zich ook daar uit :) ). Ik duim dat die twee opties een betere, succesvolle derde kunnen worden!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Haha, daar heb je gelijk zeg, voor mijn plotse plantenliefde zou ik deze stof wellicht nooit gekocht hebben ;).

      Ondertussen kreeg ik meer nieuws, ik had zeer weinig verwachtingen maar het draaide uit op een geweldige teleurstelling. Ik had me er al neergelegd dat die enkel kapot is, maar een mens blijft altijd wel ergens nog wat hoop houden. Nu kom, we zien wel hoe het allemaal uitdraait x

      Verwijderen
    2. Verdorie! En ook: sterkte! Want accepteren dat een stukje van je lichaam definitief niet meer mee wil, kan niet makkelijk zijn.

      Verwijderen

Fijn dat je meeleest! Ik ben benieuwd te horen wat je van de maaksels denkt.

Zoeken in deze blog

Mogelijk gemaakt door Blogger.