Hoe de dingen hier gaan

Dat het hier geen al te florissante blog meer is...

Bij momenten doe ik wel mijn best om nog eens op "publiceren" te klikken maar meestal ontbreekt me de courage. Om te schrijven, om foto's te nemen, die wat te bewerken (niet al te veel, maar kom, er kruipt toch tijd in), en ga zo maar door. Er zijn tijden dat ik dat erg vond, maar tegenwoordig vind ik dat helemaal ok. Ik ben niet sterk in dingen tegen mijn goesting doen - dat wil ik ook niet kunnen trouwens - dus het is wat het is.
De naaimachine ratelde er wel olijk op los, er werden nieuwe stofjes gekocht maar ook héél wat stoffen verwerkt, en daar gaat het uiteindelijk om; dat ik doe wat ik graag doe, wanneer ik daar zin in heb. Dat die attitude niet het beste is om een lezerspubliek op te bouwen en blablabla, ik weet het. En mea culpa daarvoor, in tegenstelling tot wat mijn lakse houding doet vermoeden, vind ik het nog altijd érg fijn als je hier komt reageren, dank je wel daarvoor ♥

Achter de schermen pakte ik de binnenkant van mijn huis aan - neem dat maar letterlijk; in tegenstelling tot die interieurprogramma's op tv ging dat hier helemaal niet zo snel, maar bon, we kruipen verder - en kreeg ik er een nieuwe hobby bij #schaterlach. Toen ik startte met naaien, zorgde dat voor wenkbrauwbeweging, in dezelfde categorie zit "levende, groene dingen in huis". Jarenlang kreeg ik een verbod om de weinige planten in huis water te geven #schaterlach omwille van mijn unieke talent om alles binnen de kortste keren om zeep te helpen. Nu ontpopte ik me tot crazy plant lady en lig ik als het ware op de loer om de nieuwe bladeren zich te zien ontrollen. Dat helpt natuurlijk niet om deze plek leven in te blazen ;).

Tot slot is er nog de spreekwoordelijke nagel aan mijn doodskist... Een dik jaar geleden ging ik - nog maar eens - onder het mes met die teerbeminde achterpoot van me. Een operatie waar ik best wat schrik voor had, want laat ons eerlijk zijn, je weet wat je hebt maar niet wat er op je af komt. In mijn geval een niet echt functionerende, kapotte en pijnlijke enkel - genoeg gezeur te vinden op verschillende plekken in mijn digitale archief, we go aaaall the way back ;). Godzijdank wist ik toen nog niet dat die lange revalidatie als eindresultaat iets onder nul zou hebben. In afwachting van een lumineuze inval, werd in het begin van het jaar besloten me te folteren depanneren met zware cortisonespuiten in het gewricht. Het folteren slaat volledig op de eerste spuit, maar de tweede en derde spuit, wel, die gaven me even vleugels.

Versta me niet verkeerd, mijn voet werd niet miraculeus aaneengelijmd, ik kan nog steeds de meeste dingen niet. Maar de pijn, de pijn, die was een tijdlang weg. Keerzijde van de medaille is dat mijn weegschaal de gevolgen niet meer aankan #schaterlach.
Ik word niet vrolijk van de kast opentrekken en dingen te zien waar ik niet in pas, dus nam ik me voor de dingen te doen waar ik wèl vrolijk van word... nieuwe jurken naaien! Mijn niet passende jurken werden met veel liefde in een doos gelegd, ik zie wel of ik ze ooit terug kan dragen of ze een nieuwe eigenaar zullen krijgen.

Vergeef me mijn gebrek aan creativiteit, ik ging het niet ver zoeken. Ik nam een aantal van mijn lievelingspatronen en maakte die gewoon in mijn huidige maat. Ik toon jullie hier de Genova jurk, maar ik maakte ook een veelgedragen Vienna jurk (in de allerkakkigste stof-om-te-verwerken ooit!), een Hazel jurk en nog wat patroonloze dingen. Patronen gebruiken die ik liggen heb en nog niet maakte; check! Stof kopen en opgebruiken: check! Stof uit de voorraad gebruiken: check! Vrolijk zijn als ik mijn kleerkast opentrek: chéck!

Wat de voet betreft, zucht ik nog eens diep. Na wat op tafel kloppen en aandringen, werd mijn voet voor de zoveelste keer onder de loep genomen - ♥ voor artsen die je serieus nemen en blijven zoeken - en werd de oorzaak gevonden van zes jaar miserie. Ik kan niet zeggen dat ik erg vrolijk werd van het nieuws - erg kort door de bocht: na de oorspronkelijke breuk blijkt er een bot fout gegroeid te zijn waardoor mijn voet fout gekanteld staat, mijn kraakbeen verdwijnt (ook na kraakbeenherstellende operatieS) en de voet permanent ontstoken blijft - vooral omdat er een stilte viel na mijn "hoe lossen we dat op" vraag. Momenteel puzzelen ze flink om de twee (niet aantrekkelijke) opties zodanig te puzzelen zodat het zo goed mogelijk zou kunnen uitdraaien en wacht ik op meer nieuws. Soms opgelucht, dat ik serieus genomen werd en de oorzaak gevonden is. Soms ook foeterend, omdat het nieuws gewoon heel erg suckt.