Erbij blijven.

Ik zou van start kunnen gaan met hoelang ik al droom om voor mezelf een (winter)jas te maken; wellicht van toen zij op haar paddenstoel kroop en ik me in dertig bochten wrong om daar een foto van te maken. Trouw aan mijn plannen, werkte ik het 'Khadetjesstramien' af; ik kocht stof voor dochterlief en maakte het kind een jas. Voor wie nu zijn wenkbrauwen spontaan een lift geeft, mijn grijze massa zegt 'oefenen op een kind is goedkoper'. Ik herhaalde die oefening enkele keren, sloeg ondertussen metersgewijs stof in voor een exemplaar voor mezelf en liet mijn oog vallen op enkele patronen #schaterlach




Vijf jaar naaicarrière later is de stand van zaken behoorlijk triestig; geen jas voor mezelf - ook niet voor de meneer Khadetjes of zoonlief trouwens. Ik plande de afgelopen twee jaar minstens vijf jassen - dat plannen mag je rustig érg letterlijk opvatten in de zin van een stapel stof en een al dan niet overgenomen patroon erbij ;) - maar kon me er niet toe zetten. Véél patroondelen, veel stof, veel werk en weinig goesting.

De afgelopen maanden werd hier een moeilijk parcours afgelegd. Een hartsvriendin koos na jarenlang strijden om uit dit leven te stappen en wij gingen met haar mee op pad. Een weg waar ik vanalles over kan schrijven, maar die vooral gekenmerkt werd door verscheurd zijn; enerzijds diepe vreugde voor haar, omdat zij de rust heeft waar ze zo intens naar verlangde. Ik hoef je vast niet te vertellen over de andere kant van de medaille; mijn -ons- hart dat verbrijzeld lijkt, over alle kledingstukken die hier verschenen die met tranen aan elkaar hangen. Dat het zeer doet, dat erbij blijven.







Plots had ik dringend een jas vandoen dus, liefst een ietwat gekleder exemplaar, gezien de gelegenheid. Er zijn weinig dingen die mij beter helpen mijn hoofd leeg te maken dan naaien, dus deed ik dat. Misschien wel vluchten, maar voor mij was achter die machine zitten op heel wat momenten mijn manier om rechtop te blijven. Ik word er vrolijk van, om te zien hoe mijn Khadetjes met veel zwier dragen wat ondergetekende weer maar eens uit haar koker tovert, noem het de diepe schoonheid van het alledaagse leven en de nood om dat bevestigd te zien.





M  A  A  T  |  Eens een peer, altijd een peer, de maattabel verwees me naar een combinatie van maat 44-46-48. Ik las her en der dat de vest wijder op de taille valt dan 'goed', dus ik besloot het advies gedeeltelijk te negeren en maakte maat 44 voor de breedte met de lengte van maat 48 en nog twee extra naad erbij. Die past prima.

M  A  A  K  P  R  O  C  E  S  |  Meneer Khadetjes verklaarde me gek. Ik wist al maanden wanneer die jas klaar moest zijn, maar uiteraard wachtte ik tot een week voor datum om moeilijk te gaan doen in de stoffenwinkel - ik wou immers niets met glitters, ook niet effen, geen speciallekes, ... #schaterlach. De dertigste rol stof was prijs. Ik nam rustig mijn tijd om de stof tegen vocht voor te behandelen en uit te laten hangen om uiteindelijk twee dagen voordien er eens aan te beginnen ;). Aangezien ik ook nog een jurk op het programma had staan was de planning - euh - ietwat krap.

Ondanks de patroondelen is dit een project dat goed vooruit gaat, ik had geen noemenswaardige problemen. Het grootste werk kruipt in het overnemen en aanpassen (ik verlengde de mouwen met 4 cm, tekende wat bij op middenvoor, ...) van het patroon en het knippen van alle onderdelen. Het naaien zelf gaat relatief vlot. Ik gebruikte een combinatie van wol (buitenstof) met katoen en gladde voeringsstof in de mouwen. Tegen de binnenjas bevestigde ik tussenvoering om de jas warm te maken - ik koos iets te warm voor deze temperaturen trouwens.
Het tijdschrift adviseert drukknopen die je moet naaien, maar gezien mijn absolute linkerhanden als het gaat om knopen naaien, koos ik voor gewone drukknopen. Ik zette ze ergens tijdens het naaiproces vast op het beleg, zodat ze niet zichtbaar zijn als de jas gesloten is. Ik was er wel even mee zoet, maar dat vastnaaien ging zonder twijfel véél langer geduurd hebben.

C  O  N  T  E  N  T  ?  |  Twee -lange- avonden stevig doorwerken leverde me een jas op, dus ja, ik ben content. Een aandachtig lezer merkte wellicht de 'maar' op #schaterlach #hetzalwelweerniet
Het ligt natuurlijk niet aan de jas, maar ik vind dat ik er nogal 'massief' uitzie, een patroon dat wat meer 'versneden' is, staat me beter. Misschien probeer ik het wel eens uit met dit patroon om te zien wat dat geeft. De onzichtbare drukknopen helpen ook niet, misschien heeft de jas gewoon iets nodig dat wat meer 'breekt'? Soit, dat zijn allemaal details natuurlijk.

Het enige waar ik écht niet tevreden over ben, dat zijn de zakken. In de zijnaad zitten zakken. Toen ik dit model uitkoos, dacht ik onmiddellijk 'daar maak ik paspelzakken van' - ik dacht daar iets anders over toen ik eraan bezig was, zeker omdat ik mijn voering volledig vast stikte op de tussenvoering (iedere bloemstengel heeft een stiksel waar die twee aan elkaar vast zitten). Het plan 'paspelzakken' werd afgevoerd en daar heb ik iedere keer ik de jas draag spijt van. De zakken in de zijnaad zitten op een plek waar ik niet acrobatisch genoeg voor ben, dus hoe schoon ze ook zijn, ik gebruik ze niet. Spijtig, als je 't mij vraagt. Maar hé, er is altijd nog meer stof, dus wie weet lees ik dit bericht wel nog eens op het moment ik weer wilde plannen heb #schaterlach #eenmensmagdromen

| Stof: zwarte wol (Stephan Schneider) van bij de Meky shop | Patroon: Helen vest (LMV 2016/6) |

Stof in 2017: 33 in  - 148 uit  (29 gekocht&verwerkt - 17 verkocht - 8 gekregen)  - #1in4uit