"Of ze dat meende?"

Het zal zo'n tien jaar en een beetje geleden zijn, ik hoor het haar nog zeggen "en je jurk, wat ga je aandoen?" Met een ongetwijfeld dwaze grijns op mijn gezicht had ik haar net verteld dat er een trouw zat aan te komen. Naaister in hart en ziel, gingen haar gedachten onmiddellijk tot de kern van de zaak. Daar had ze me, een jurk, daar had ik -nog- niet aan gedacht, ik moest haar het antwoord schuldig blijven. Visioenen van mezelf op mijn trouwdag, die had ik niet, geen idee hoe dat plaatje eruit moest/zou zien. Ik onthield wél wat ze eraan toevoegde; "dat als ik niets zou vinden, ze altijd mijn jurk wou maken".




Luttele weken later stond ik met een klein hartje terug bij haar, in een of andere mottige kelder, "of ze dat meende, dat van die jurk?".
Het was niet van moetes maar de tijd tussen dè vraag en de bruiloft was eerder kort. Zo kort dat iedere trouwjurkenverkoopster of feestzaaleigenaar spontaan begon te lachen na mijn antwoord op wanneer de grote dag dan wel was #schaterlach. Enter die goede ziel die kon naaien en me een prachtig cadeau gaf dat ik toen - hoe dankbaar ik ook was - niet op waarde kon schatten. Zeg nu zelf, een kleine, feestelijke clutch om haar nog eens te bedanken, dat is nu toch geen moeite te veel?




M  A  A  K  P  R  O  C  E  S  |  Hoe je het ook draait en keert, iets maken voor een andere naaister, dat vind ik altijd wat spannend. Gaan ze dat wel leuk vinden? Of mooi? Of gebruiken? En gaan ze niet alle foutjes zien, dat ene stiksel dat nét niet zo recht is als je gewild had?
Ik bonjourde alle bedenkingen buiten en begon een aantal mogelijkheden te etaleren... probleem nummer twee, dat kiezen, dju toch, het was een zware bevalling deze keer - normaal heb ik daar geen last van. Helemaal achterin de doos ontdekte ik nog een prachtige lapje zilveren croco kurkleer, eentje dat ik bewaarde voor een speciale gelegenheid. Ik kon geen beter moment bedenken om er de schaar in te zetten.

Ik wou dat ik kon zeggen dat het van een leien dakje liep maar dit exemplaar had best wel een hobbelig parcours - rode draad door de meeste van mijn -recente- naaisels, dus ik ben zo vrij me er niets van aan te trekken. Ik knipte tergend langzaam alle benodigdheden, niets aan de hand... tot ik bij de versteviging kwam; voor het formaat vond ik de style-vile die ik in huis had precies wat te dik, ik gebruikte dat nog nooit, naja, ik deed het zowat in mijn broek. Fast2fuse dan maar, ik werk er wel niet zo graag mee maar hé, ik moest het tasje niet draaien dus dat ging wel in orde komen. De merde was dat het een restje was, net niet genoeg - ging ik wel oplossen door twee stukken tegen elkaar te strijken. Ik treed niet verder in detail, neem gewoon van mij aan dat je dat beter niet doet.

De instructies zijn glashelder, denken is niet nodig, de handleiding neemt je mooi bij de hand. Precies wat ik nodig heb in tijden van het-lijf-wil-weer-niet-mee, dus ik liet me volledig gaan. Tot het moment dat mijn trouwe werkpaard niet wilde. Ik herhaal het, niet! Ik mocht het ding nog zo vriendelijk toespreken, het stiksel waarmee je de zijkanten vastzet trok werkelijk nergens op, groen, geel én oranje werd ik ervan! Nadat ik het niet zo olijk aan de kant zwierelde, bedacht ik dat het misschien gewoon kwam omdat het transport van mijn naaimachine last had van het gladde leer en het beroerde stiksel daaraan lag. Ik verzamelde mijn geduld en een reepje stickvlies -- zonder zwans, heb je dat niet in huis, kopen die handel! Ik heb geen aandelen in eender welke fourniturenwinkel/groothandel of -leverancier, maar ik beloof je mooie knoopsgaten zonder tegensputterende machines, gladde stofjes die zich voorbeeldig gedragen en nu dus ook de mooiste stiksels ooit op gladde, tegenwerkende clutch'kes - en mijn naaimachine gedroeg zich voorbeeldig. Ik prees mezelf dat ik croco kurk koos - mild zijn voor jezelf, wat een deugd is dat! - en dat er van de gefrustreerde tornsessie niets te merken was.

Oh... Mieke heeft prachtige klemmetjes om een ketting aan te bevestigen, maar de rebel-van-het-spel vond die iets te opvallend naar mijn zin. Ik gebruikte een zeilring (met tegenring, omdat dat toch mooier is) en bevestigde de haakjes van de ketting, het kan moeilijk simpeler.

C  O  N  T  E  N  T  ?  |  Je houdt het niet voor mogelijk dat ik zo'n epistel kan schrijven over zo'n klein tasje - het is écht maar een klein ding - of het rampscenario dat zich weer maar eens voltrok - een korreltje zout als je meeleest is nooit een slecht idee #schaterlach. En toch, ik overwoog serieus rond sluitingstijd de bloemist te overvallen om haar een bos bloemen te geven zodat ik dat kleine ding zelf kon houden, dat zegt voldoende, niet?

| Stof: kurkleer croco zilver (K-bas) | Sluiting: Rozy sluiting nikkel | Stof voering: Marby mineral dust (Lotta Jansdotter) |

Stof in 2017: 23 in  - 83 uit  (10 gekocht&verwerkt - 14 verkocht - 7 gekregen)  - #1in3uit