Chroniciteit alom

Het blijkt een blijvertje te zijn, dat "chronische", op zoveel vlakken dat ik besloot er toch nog maar wat woorden tegenaan te gooien. Je kunt jezelf wel wat bijschaven maar echt veranderen, daar geloof ik niet in.


M e v r o u w   K h a d e t j e s   v s   d e   o n a f g e w e r k t e   p r o j e c t e n

Ooit, lang geleden was ik een flinke naaister.
Laat me mezelf even verduidelijken.

Ik koos een project, linkte stof en patroon aan elkaar en het hele proces van patroon overnemen, knippen, stof knippen, naaien en afwerken ging van start. Ik begon pas aan iets nieuws - ook in gedachten - op het moment dat de laatste draadjes afgeknipt werden. Naarmate het naaien vlotter ging, of ik op naaidate/weekend ging, durfde ik die volgorde wel eens te doorbreken; knippen in serie, een hele rits patronen overnemen, links en rechts wat knippen of zelfs stikken. Neuroot als ik ben, stop ik alles van eenzelfde project flink bij elkaar, wat er nu voor zorgt dat ik een stapel - nee, ik vertik het van ze te tellen maar het zijn er véél - onafgewerkte projecten heb om u tegen te zeggen. En als ik eerlijk ben, werken die projecten serieus op mijn gemoed, ik word er ongemakkelijk van - dan hebben we het nog niet eens over de dingen waarvan de dragers die maat al achter zich gelaten hebben.

Ik zou mevrouw Khadetjes niet zijn als ik geen plan-van-aanpak - of enkele lijstjes had #schaterlach. Ik rommelde de naaiplek op, sorteerde alle projecten en maakte schoon schip. Enkele projecten - ik zeg maar iets, acht Oliver broekjes zonder boordjes waarvan de bestemmelingen ondertussen al lopen en in het bezit van een volledig gebit zijn? - gingen richting naaister-die-het-mag-hebben-als-ze-het-wil-afwerken. Andere projecten, die kregen een goed zichtbaar schap in de kast en een plek op mijn werk-af-lijstje. Ik geef mezelf tot het najaar begint om deze nog af te werken en probeer in tussentijd zo weinig mogelijk nieuwe dingen aan te pakken. Ja, ik laat er bewust nog af en toe iets tussen glippen want mezelf kennende zou het naaien anders een moetje worden en dat mijn lieve vrienden, dat marcheert hier niet al te goed. Maar euh, ik beloof alvast te proberen het nooit meer zo ver te laten komen, erewoord!

Vooraleer je denkt dat ik knettergek ben om dat hier 1. zwart op wit te zetten en 2. het zover te laten komen, véél van de stapel heeft veel te maken met onderstaande puntje, dat lijf van mij ;). Soms kan ik bijvoorbeeld ook alleen maar even knippen voor ik forfait moet geven, en vaak kies ik daar dan ook voor omdat ik het gevoel wil hebben dat er iets uit mijn handen voortkomt.


H o e   h e t   d a n   g a a t   m e t   d a t   l i j f   ?

Ik probeer dat hier wat plezant te houden, in mijn virtuele thuis... op af en toe wat gezaag na, houd ik de meeste dingen die niet met mijn maaksels te maken heb waar ik vind dat ze horen, binnenskamers van mijn bakstenen huis - geen vinger naar wie dat anders doet, dat is een keuze die iedereen zelf maakt. Ondertussen ben ik in drie pijnklinieken uitbehandeld en moet ik het doen met chronisch (spier)pijnpatiënt. Gezellig bedoening daar, in die hoofden van die dokters #schaterlach.

Nee, ik ga er niet aan dood. Nee, ik zie er -meestal- niet ziek uit. En ja, "het valt wel mee". En tuurlijk, er zijn heel wat mensen die er heel wat erger aan toe zijn. Maar om te zeggen dat het hier een pretje is, dat doet de werkelijkheid onrecht aan. Het is ondertussen glashelder dat het nooit meer 'gewoon' of evident zal zijn.

Ik zou er zoveel over kunnen schrijven, over welke stomme maar 'normale' dingen plots niet meer gaan of hoe alles wat je doet onverbiddelijk afgerekend wordt, maar ik er zie het nut niet zo goed van in.
Veel dingen snap je maar écht als het je zelf doorzwommen hebt. Getraind in empathie, hoopte ik te weten hoe je dingen kunt omvatten, maar tenzij je eigen lijf zo'n 24op24 schreeuwt, heb je er geen flauw benul van. Laat staan van wat het met jou doet als mens, want voortdurend pijn hebben, daar wordt je niet bepaald vrolijk van.


M e v r o u w   K h a d e t j e s   v s    h e t   l i j f

Waar ik de vorige keer voorzichtig positief was, hang ik nu aan het andere eind van de slinger. Het gaat even niet. Ik moet veel 'nee' zeggen en de weinige keren dat ik - pas op, met volle overtuiging - iets doe, krijg ik een weerbots die dagenlang duurt. Hoe onnozel of ambetant dat me soms maakt, toch ben ik fan van mijn eigen lijf... Door het uitproberen van verschillende soorten medicatie is er zoveel meer lijf dan ik zou willen - ik zeg het je, een kilo of vijf erbij op luttele weken, daar draaien wij onze hand niet voor om - en het is soms slikken als de spiegel je wat anders toont dan wat er in je hoofd zit. En toch mannekens, en toch.

Als er op een of andere dwaze manier een les uit te leren valt, kan ik niet anders dan dankbaar zijn voor iedere nieuwe dag, met stip eentje waarop het 'gaat' maar als dat niet kan, een gewone dan, in ieder geval een waar kleine of grootse gelukjes op mijn pad komen. Ik weet alleszins dat ik ze met heel andere ogen bekijk en koester ♥.

Ik besef heel goed dat dit een vreemd bericht is om te lezen, het was het ook om het te schrijven. Er zijn zoveel rondvliegende gedachten dat het moeilijk is ze te filteren. En toch.
Ik ben er rotsvast van overtuigd dat het niet 'goed' is om alleen maar een bepaald beeld op te hangen, ik wil jullie niet alleen vertellen over hoe ik dingen maak, maar ook over de manier waarop dat gaat... en dan hoort dit bericht er even goed bij. Gewoon, om het jullie te vertellen, niet meer, niet minder. Want in the end is deze plek een van mijn kleine gelukjes, dus vertel het me eens, kwam er vandaag al eentje op jouw pad?