Tempting...

Op het moment dat ik meneer Khadetjes leerde kennen, kreeg ik er gratis en voor niets een nukkige tiener bij. Je hoorde hier nog nimmer iets over een tiener? Klopt, want we hebben het over het nichtje van meneer Khadetjes, dat op dat moment door omstandigheden bij hem woonde en hem helemaal en volledig in haar hart had gesloten. Wat ik ook zei of deed, ik was bezig met een vijandige overname. Nukkige tiener, ik zei het al #schaterlach.



Het kwam helemaal goed, ondertussen is die tiener uitgegroeid tot een zàlige twintiger met een hart van goud - dat had ze trouwens toen ook al, laat daar geen twijfel over bestaan - en werd ze vijf jaar geleden doopmeter van dochterlief. De denkbeeldige strijd om het hart van meneer Khadetjes is ondertussen voltooid verleden tijd.
Op het verjaardagsfeest van dochterlief had ze 'iets te vertellen'. Zoals je ondertussen wellicht al kunt raden, bleek dat iets een aankondiging van een bruiloft te zijn... Ik ben niet zo'n romantische ziel maar ik moest onmiddellijk aan mijn eigen trouwfeest denken. Geen grootse toeters of bellen, maar een dag die één lange aaneenschakeling was van warme mensen en hun geschenken. Zo kreeg ik de stof van mijn jurk van een vriendin, en maakte een andere vriendin voor mij die eenvoudige jurk die ik niet vond. Ondertussen zijn we negen jaar later, nog steeds wil ik niets aan die gouden dag veranderen - ook al liep er vanalles fout, het deert me niet, gewoon al het terugdenken maakt me warm vanbinnen. Zoiets wou ik ook voor het nichtje... een warm geschenk boordevol liefde.





Nostalgisch en al flapte ik eruit dat ze wat mij betreft mocht kiezen; ofwel gaven we haar een enveloppe-achtig iets ofwel kon ik haar een plezier doen met ik zeg maar wat, kleding voor de bruidskindjes? Stralend zei ze 'ja! Kleding voor de bruidskindjes graag'. Had ik me daar toch weer wat op de hals gehaald #schaterlach. Nogal een chance dat ik niets in de orde van een trouwjurk voorstelde ;).

Omdat het nichtje en ikzelf niet echt dezelfde stijl hebben, vroeg ik om wat richtingaanwijzers. Nul op het rekest, "alles wat je doet zal goed zijn". Charmant, dat wel, dat blindelings vertrouwen, maar het voelde niet goed. Tuurlijk kan ik naaien maar tegelijk was er héél wat schrik om dat klusje te verpesten. Aangezien ik ondertussen kampioene loslaten aan het worden ben, deed ik van loslaten #doewaarjegoedinbent en er kwam een patroon én stof op mijn pad. Beide zag ik in mijn dromen olijk naar het altaar huppelen. Het aantal - vier stuks, alstemblief -, de locatie van de bruidskindjes - twee in huis, eentje aan de andere kant van het land en eentje op driekwart van die afstand - en de datum van de festiviteiten - op slechts één maand van zoonlief zijn communie - deden de wenkbrauwen even de lucht in gaan, maar ook daar deed ik van 'loslaten'. Ik kreeg de maten van een naaiende oma - professionele maten waarvan ik de helft niet eens kende, misschien moet ik toch nog eens nadenken over die naailes - en ging aan de slag met proefjurkjes. De jurkjes werden halverwege ergens gepast en na de communie ging ik enthousiast aan het werk voor de definitieve versies.

Dossier gemaakt: Ik zag bij Mondepot de perfecte stof voor een bruiloft passeren; bruikbaar langs beide kanten, wit met goud of omgekeerd. Ideaal in de meeste gevallen. Ik tintte nogmaals of er écht geen accentkleur of zoiets was waarmee ik aan de slag kon gaan - het bloed kruipt nog steeds waar het niet kan gaan, ik ben verzot op kleur - en na een hernieuwde carte blanche ging ik aan de slag met de stof. Na een glimp van de bruidsjurk - niet wit - koos ik resoluut voor de gouden kant van de stof, zo was ik er zeker van dat de kindjes niet met de bruid zouden 'vloeken'.
Ik ging drie keer aan de slag met Once upon a party van Ienemiene; telkens een hoge taille met een klokrok eronder. Voor de kleinste jongedames vertrok ik van een 98 en gradeerde ik naar een 104 of 110 in de taille. Voor dochterlief maakte ik een ongewijzigde 116 - bij haar vertrouwde ik op de maattabel, bij de kleinste meisjes mat ik zelf na op het patroon wegens nogal afwijkende maten ;). Alle jurken werden volledig gevoerd met een lichte witte katoen, afgezet met een gouden biais. Om het rokdeel wat voller te laten vallen, gooide ik er enkele meters tule tegenaan. Bij de kleinste jurken verwerkte ik dat tussen de buiten- en de binnenstof, drie rokken in tule waarbij er bij één exemplaar een gerimpelde strook van 10cm onderaan werd aangezet voor wat extra volume. Dochterlief kreeg een aparte onderrok aan een elastiek; ik vertrok hierbij van het idee van de strokenrok maar gebruikte héél wat meer tule - ik vermoed dat er uiteindelijk twaalf meter tule in de onderrrok zit. Zelf vond ze de onderrok "zo prachtig mama" dat het kleed niet eens meer hoefde #schaterlach

Om de jurk wat te 'breken', naaide ik een lintje op de scheiding tussen boven- en rokdeel. Maanden geleden vond ik in de plaatselijke naaiwinkel een lint van de perfecte kleur. Niet echt mijn stijl of ding, maar passend bij de stof en de gelegenheid. Ik werkte de kleinemeisjesjurkjes af en kwam tot de constatering dat ik niet voldoende over had voor de jurk van dochterlief. Dat ik even door een paniekmomentje ging, dat hoef ik er wellicht niet bij te vertellen? De jurkjes gingen op de post met bestemming 'andere kant van het land' en ik probeerde het hoofd koel te houden. Mijn ergste vrees werd waarheid; ik had tijdens mijn strooptocht het laatste stukje van de rol gekocht en er was niets meer te vinden. Ik zocht en vond -zuchtend- een waardig alternatief, zo mogelijk nog meer gesmaakt door dochterlief; rozen, parels en pluimen - wie mij een beetje kent, weet dat ik daarvan werkelijk gruwel.

Dossier gemaakt: Voor zoonlief had ik grootse plannen; ik wou dat hij perfect bij de meisjes zou passen én er gelijkwaardig zou uitzien. In mijn hoofd zat een witte Cisse in gabardine, een Theo in popeline en een gilet in de goud/witte stof. Na de communieuitspattingen gaf het lijf voor een tweede keer volledig forfait... tijd om keuzes te maken dus. Met pijn in het hart besloot ik een wit hemdje te kopen - met lange mouwen, gezien het kwakkelende weer van de laatste tijd -, net zoals een okergele broek. Omdat het nogal vaak de zoon is die het onderspit moet delven wat betreft zelfmaak, sleepte ik me de avond voor de bruiloft vastbesloten naar de naaimachine en maakte ik een Fil vest uit La Maison Victor. De stof spreek voor zichzelf - en mede uit tijdsgebrek, laat ons eerlijk zijn - dus liet ik de paspelzakken vallen en maakte ik een erg simpele versie. Gekocht of zelfmaak, mijn lieverd trok het zich niet aan en hij straalde ♥.

Ik durf niet te tellen hoeveel uren ik ermee bezig geweest ben, met het uittekenen/aanpassen van de patronen, de proefversies, het zoeken naar een geheel, het naaien en weg en weer rijden. Vraag me dus niet om dit kunstje te herhalen, ik ben het niet van plan - tenzij je mijn schoonzus bent, dan is het een ander verhaal.
Bruid en bruidegom waren in de wolken met ons geschenk, zelf vind ik dat alle moeite er geen teveel geweest is. Ik zou het zo opnieuw doen :). Misschien wat 'meer op tijd', maar dat is slechts een detail, nietwaar? #schaterlach.

Stof: Goud katoen (Lucy has a secret) - Patroon gilet: Fil vest uit LMV - Patroon jurken: Once upon a party (Ienemiene)

Stof in 2016: 12 in  - 70 uit  (14 gekocht&verwerkt - 0 verkocht)  - #1in5uit