Of help eens een simpel project om zeep

Na het afwerken van mijn eerste Dorothy tas had ik heel fel een "dat wil ik ook" gevoel. Je moet namelijk weten dat ik al jaar en dag mijn kalligrafiemateriaal meezeul naar cursussen in ofwel een zakske van een niet-bij-name-genoemde-supermarkt of in mijn 'kalligrafiezak' van een niet-bij-name-genoemde-sportketen. Ik maakte al tassen voor mijn Khadetjes, voor Jules, voor allerlei anderen, maar zelf tsjool ik rond met bucht.

Stof: Victory (Cloud 9) - voering: New Wave olive (Free Spirit), allebei van bij Bambiblauw
Patroon: Dorothy Day Tripper van Swoon Patterns - Versteviging: Decovil (buitenstof), voering: H640

Ik trakteerde mezelf op een prachtige canvas - nee, ik ben niet zo'n fan van beesten, maar de kleur, mannekens, daar doet een mens het voor. Het patroon lag niet zo heel erg ver, dus de voorbereidingen namen niet zoveel tijd in beslag. Helaas zat Murphy op mijn schouder - bij het opstrijken van de versteviging had ik last van een accute bui van verstrooidheid, met verbrande Decovil en verbrande stof tot gevolg. En stinken dat dat deed! Bon, op zich is geen ramp, nieuwe stukken werden geknipt en verstevigd en het spelleke kon verder gaan.

"Twee zielen, één gedachte", zij maakte hetzelfde patroontje in dezelfde stof mét hetzelfde kleuraccent
...zonder van elkaar af te weten en in haar geval ook zonder al het geklungel ;)

Waar ik bij het eerste exemplaar braaf de handleiding volgde, deed ik hier wat meer mijn eigen zin... ik vond de tas wat nipt om een A4 in te stoppen, dus dacht ik slim te zijn en de naadwaarde wat te verkleinen - wat geen probleem is, als je de bodem verlengt. Mijn wiskundige talenten zijn helaas niet van die aard dat ik de juiste omtrek nam, dus moest ik op het eind nog een stukje erbij foefelen... Och, als het voor mezelf is vind ik dat allemaal niet zo erg.

Mijn volgende stoot was er eentje van een groter kaliber... Ik hou van de patroontjes van Swoon - echt waar - maar ik hou niet van de manier waarop de tas en de voering aan elkaar vast gemaakt worden over de rits. Het is altijd wat prutsen, je moet dat over die machine zwierelen en je kunt daar niet zo goed aan. Allé, ik wou het anders. Nota aan mezelf: er is een reden waarom je dat zo moet doen. Ik hou ook niet van die rits die daar zo in gepropt zit, ik wou wat meer ruimte aan de rits. Dus bevestigde ik eerst de ritspanelen op de klassieke manier aan elkaar, met veel plaats om het ding mooi open en dicht te doen. Dan werkte ik de volledige tassen af - ik dacht zelfs aan een keergat voor de voering. En toen kwam het hé... Gezien mijn hekel voor naaien met de hand was mijn keergat aan de zeer kleine kant, ik kreeg de tas nauwelijks gedraaid, mijn Decovil is om zeep door het vele wriemelen en aan de zijkanten zitten twee gaten. Zucht. Waarom wou ik het ook alweer anders doen?

Het resultaat is een mooie tas langs de buitenkant, langs de binnenkant ziet het er niet zo uit. Ik was het gefoefel onderhand zo beu dat ik het keergat zelfs gewoon met de machine dichtgestikt heb. En de vele zakken langs de binnenkant, daar had ik helemaal geen zin meer in. Maar langs de buitenkant kun je dat allemaal niet zien, dus neem ik 'm met veel trots mee naar de les! En ooit, wel, dan fix ik dat wel een keer. Of over hoe je iets simpel (gedeeltelijk) om zeep kunt helpen als je per se uw eigen gedacht wil doordrijven ;).