Gesukkel alom

Die kinnekes Cloots toch met hun uitdaging hé. Ik ben er precies een beetje te diep op aan 't ingaan... Diepe, diepe zucht. Normaal slaag ik er schoontjes in om project per project af te werken, maar tegenwoordig is het hier grote soep. In mijn hoofd, dus ook op de werktafel, de graad van chaos stijgt recht evenredig tussen die twee...
Ik ben cursussen aan het voorbereiden, letterontwerpen aan het maken, 6 kaften tegelijk aan het maken, een dottie aan het afwerken, een verrassing aan het voorbereiden, een tas aan het lostornen, stof aan het prepareren voor een Louisa, een patroon aan het aanpassen, een handtas voor mijn moeder aan het maken, ... Dat is wat nu op mijn werktafel ligt, mijn hoofd zit nog voller ;).

Voor een geheim projectje denk ik geen stof te hebben - lol, nee, ik heb dat niet met mijn kleerkast, alleen met mijn stoffenkast. Ik stak veel tijd in een handgemaakt cadeau, dat achtloos aan de kant gezwiereld werd. Ik ben gestopt met suiker eten, wat een ieniemienie weerslag heeft op mijn humeur. En alsof dat niet genoeg is, komt er niets concreets vanop die tafel. De krul krijg ik daarvan. Dus dacht ik - trouwe lezers mogen denken 'o nee, hier gaan we weer' - een simpel kleedje te maken. Een echt simpel deze keer; een gewoon a-lijntje met een kraagje, nog eens eentje voor dat petekindje.

Stof: Pivoine turquoise (Petit Pan) van bij Sjiekebiele - Stof kraagje: Rain in Grass (Timeless Treasures)
Patroon: Jurkje met Peter Pan kraag van de Droomfabriek

Ik slaagde er wonderwel in foutloos te knippen en volgde blind de instructies om het kleedje te stikken. Mijn gezond verstand protesteerde, maar dictatorke als ik ben, werd ieder protest de kop in. Bij hoe de kraag afgewerkt wordt met de rits haakte ik af. Maar toen volgde een enorme keersukkel. Oh boy, de volgende keer ga ik toch strijken of iets nuttigs doen. Ik klikte de handleiding uit, nam het tornmes en een goei tas thee erbij en gebruikte mijn gezond verstand. Daarvoor hebben we dat toch gekregen nietwaar?

En zie, het kleedje geraakte af, het gesukkel is verdwenen en in plaats daarvan straalt het lente en schoon weer uit - schrijf ik onder een moddervette, grijzige hemel. Ik maakte nog vlug een flocklabel met de maat, zodat niet meer moet vergeleken worden om te weten welke maat het zou kunnen zijn. Nu maar hopen dat ze het kleedje niet ontgroeid is voor de eerste zonnestralen tevoorschijn piepen!

Oh... en hoe mijn huis eruit ziet? Met twee niet-gediplomeerde kampenbouwers in huis is het hier een schoon zicht. O-ve-ral in huis vind je de gekste combinaties met stoelen, dekens, kussens, ... Nesteldrang is hun ook niet vreemd. Hun halve hebben en houden zeulen ze rond in een wasmand, praktisch zunne... Dus heel speciaal voor de kinnekes Cloots, bij momenten ziet het er hier niet uit. Een huis zoals in een boekske, daar streef ik niet naar, geen botten breken is hier prioriteit nummer 1 ;). Ik wacht een ongelooflijk genant moment af, en dan neem ik een foto, erewoord.