Madam stevigheid

O, ik hoop zo dat jij dat ook hebt... Zo van die momenten dat je iets in je hoofd steekt en dat het er zo - en niet anders - moet uitkomen. Dat overkomt mij heel erg vaak. Ik klasseer dat onder het labeltje 'koppigheid en van die dingen'. Maar laat me bij het begin beginnen.
Een grote familie hebben kan bij momenten vreed interessant zijn. Ik doel op het uitwisselen van poepbedekking die uw eigen kroost al dan niet bedekt. Een tijdje terug arriveerde hier een grote doos vol rozige - en gelukkig voor mij ook andere - tinten voor dochterlief. Ik verwelkomde die doos - groeien dat dat kind doet -, schoon gerief is altijd welkom! Maar ik wilde er graag iets voor terugdoen, dus polste ik waarmee ik hun een plezier kon doen. "Een logeertas graag, zoals die van je khadetjes".

Als 't maar dat is. Op verzoek waagde ik me aan rozige tinten. Getemperd weliswaar, want navraag leerde dat die roze periode toch wat minder wordt en laat de jongedame nu net deze leeftijd bereikt hebben.
Ongeveer rond die tijd kwam er een geheugensteuntje online waarop ook zo'n tas stond. De eigenaar van dat steuntje woont hier niet zo veraf, dus arrangeerde ik een afspraakske. Het draaide uit op een ongelooflijk gezellige namiddag met deze fijne madam, waar niet zoveel gewerkt werd.

De eerder gemaakte tassen worden vaak gebezigd ten Khadetjeshuize. Als we ergens naar toe moeten worden ze volgestouwd meegesleept, waardoor ik goed wist wat ik er anders aan wou. Steviger, ze mochten wel iets steviger zijn. De boekentasdans lag al een hele tijd achter mij, waardoor ik was vergeten hoe ambetantig S520 werkt. Ik verstevigde de buitenstof dus met de ambetantigheid, want Madam Stevigheid wou een tas die van zijn eigen goed zou recht blijven staan. De binnenstof kreeg een dikking oude fleece voor wat extra zachtheid - die vastgestikt werd met een knalroze garen.

Alsof wat extra stevigheid niet genoeg was, wou ik er per se ook een paspel tussen. Dat was trouwens mijn enige wapenfeit van onze samenkomst: het stikken van paspel. Gelachen, gekletst en zoonlief bewonderen, 't was zo al druk genoeg ;). Neem het van mij aan, het is geen aanrader om S520 én paspel te combineren. Wil je het me toch nadoen, wees zo slim om dikke paspel te gebruiken - wat ik voor alle duidelijkheid niet deed hé.

Werkelijk alles wat fout kon gaan, ging ook fout. Het patroon is in inches en zo, op zich geen probleem. Ergens onderweg vergat ik dat wel, en stikte ik op 1cm en niet op zoveel inch, wat ervoor zorgde dat ik geen stof genoeg had. Aaargh... Werkelijk geen zicht, zo een gat in de tas. Tornen dus, wat ervoor zorgde dat de tas op de stapel als-ik-eens-veel-goesting-heb belandde. Toen voldoende moed verzameld was, zorgde diezelfde gusset voor nog meer problemen toen ik in mijn slimmigheid het afwerkingsboordje fout vast stikte, waardoor de rits dubbel zat. Ondertussen was ik zover dat ik, madam stevigheid, de tas de oorlog verklaarde. Het ding moest af. Onmiddellijk.

Er werd gepuft en gezucht, ronde lijnen en starre versteviging zijn geen win win combinatie - het tornmesje had ik gelukkig niet meer van doen - maar de tas is af. Ik deed er nog een duwke bovenop in de vorm van een label met naam en een motiefje. Het label is in een heel dikke vilt (5mm) die ik onlangs op 't Stoffenspektakel kocht - ik ben geen viltspecialist, maar zo'n stevige en mooie had ik nog niet eerder ontdekt. Ik viel voor de stevigheid, of wat had je anders gedacht?