Tim moment

Timmen genoeg in de wereld, maar uiteraard heb ik het hier over Tim Gunn en zijn - voor mij toch - legendarische uitspraak "Make it work".
Aangezien het al lang geleden is dat ik jullie nog eens trakteerde op een typisch Khadetjes maaksel - aka het maaksel waar zo ongeveer een miljoen dingen fout gingen, dat in de ufo stapel belandde en op een of andere bizarre toch gereannimeerd geraakt - en dito hersenspinsel over hoe ik tot mijn Tim moment kwam. Zet je maar schrap #schaterlach

"Ik koop niets in de winkel. Vergeet het."

Een dik jaar geleden deed het jongste Khadetjeskind haar communie. In tegenstelling tot de eerste keer was ik voorbereid en lag de outfit al maandenlang klaar. Vuistje voor mezelf, want eens Queen deadline altijd Queen deadline vrees ik, ik kan het gewoon niet laten.

Ik zie er zwart op wit staan "dit jaar doen we niet van deadline naaien" en ik beloofde vaagweg dat ik er wel een keer op terug zou komen, maar hé, gelukkig nemen jullie me niet altijd letterlijk op mijn woord. Anyway, het kind zelf was van kleren voorzien. Ik herinner me - opnieuw, ik val graag in herhaling -  geen nudistische taferelen dus zoonlief was ook van kleren voorzien. Voor meneer Khadetjes ging ik zèlf een Jack (haja, want hij past mits kleine aanpassingen nog in de kindermaten #schaterlach) maken, en uiteraard een Theo. Laat het ons erop houden dat er godzijdank winkels bestaan met uitstekende webwinkeldiensten-op-het-laatste-moment. Daar stond ik, als laatste - gaat dat ooit anders? - zonder een outfit. Niet dat dat daarom altijd mega speciaal moet zijn, maar gezien mijn érg minimale kleerkastinhoud had ik niet echt iets wat ik aan kon trekken. En kopen, pff, daar had ik géén maar dan ook geen enkele zin in. Ik ben niet zo'n makkelijk mens én mijn lijf vraagt net iets andere maten dan standaard confectie. Zelfmaak is in mijn geval veel sneller dan zelfkoop.

"Ik weet het jong, wat ik ga maken!"

Ik leer écht wel, eerlijk waar.

Maar dat leren gaat erg traag bij mij. Ik weet dat mijn rondingen niet wegkomen met het merendeel van wat je tegenwoordig in het straatbeeld ziet, ik moet het hebben van dingen waar wat taille in zit, of waar een riempje te pas komt - liefst het eerste, want pff, riempjes, gedoe alom #schaterlach #hetligtaanmij. Die kennis beleefde een of ander geweldig zenmoment op een of andere afgelegen berg want ik koos de Barbara jurk uit - de toen kersverse - LMV. Kwestie van gebruik te maken van wat ik in huis had.

Onder hetzelfde motto stapte ik naar de voorraad en rammelde daar in mijn Lottebak - de voorraad zit hier niet enkel gesorteerd op kleur #ikweethet maar ook op soort en 'bestemming'. Bij het klikken op mijn label zou je denken dat ik enkel haar stoffen gebruik als ik ze krijg, maar euh, ik koop die ook effectief. Om vervolgens vaak lang te koesteren, maar ook om ze te verwerken - om een of andere bizarre reden geraken die niet altijd hier, maar dat is dan weer een ander verhaal.
Het patroon combineren met haar standaard stof, dat leek me geen goed idee - spijtig, want daar zit een mooie lap waar ik dringend eens de schaar in wil zetten - dus ik zocht verder en vond een paneelstof in crêpe waar ik voldoende uni stof bij had. Het paneel had trouwens een erg lichte gouden opdruk, perfect, want ik wou niet met de aandacht gaan lopen.

Ik nam - voor mijn gevoel uiteraard - tienduizend patroondelen over en begon eraan. Ik kan je eerlijk niet meer zeggen welke maat ik maakte - misschien wel, maar ik ben te lui om het op te zoeken, dat warme weer, weet je wel - maar de jurk valt érg ruim uit. Geen idee of ik iets fout overnam, maar niet alle patroondelen klopten en dat maakte me lichtelijk wanhopig want ik zat wel met een -kuch- kleine tijdsdruk. Ik loste het niet bijster elegant op door wat aan mijn stof te trekken - ge moogt bedenkelijk kijken, ik zei al dat ik het wellicht op een andere, betere manier had kunnen oplossen ;) - en hier en daar een shortcut te nemen. Had ik dit alles een jaar geleden geschreven, de bewoording zou anders geweest zijn. Ik herinner me véél gefoeter, wat ook onmiddellijk de eerste reden is waarom de jurk hier niet passeerde. Ik had er er mee gehad. En hoe.

"Seriously!? Een schort?"

Na alle trekken en vloeken - dat kraagje erop zetten was geen lachertje, in deze glibberige stof en dan zwijg ik nog over het 'beleg' aan de armen dat werkelijk voor geen seconde bleef zitten. Ik sleurde dat dan maar onder mijn naald door en stikte door met gouddraad ;) - trok ik het kleed over mijn kop en ging ik zo goed en kwaad als dat kon - ik heb dat dus niet in huis, een spiegel waar ik mezelf volledig kan zien - voor de spiegel staan. En tjakka.

Ik. maakte. een schort.

Geen idee of jullie bomma's of groottantes of iets in die aard hebben, maar zo een ding dat mensen van een gezegende leeftijd in de zomer dragen. Meestal kei synthetisch en met motiefjes waar ik spontaan van ga lopen. Een schort dus. Ik nam groen van ellende een foto, stuurde die whatsappgewijs door naar mijn naaihulplijn en werd daar vrolijk uitgelachen - merci vrouw, nog niet verteerd, dat leedvermaak van u #schaterlach. Bon, dan kunt ge twee dingen doen; ofwel ren je naar de winkel om iets te kopen - geen optie wegens "na sluitingstijd dag voordien" ofwel doe je van "Make it work".
Ik kon niet naar de winkel lopen maar los daarvan ben ik niet echt een opgever...  Ik stikte olijk riemlusjes op de jurk - mét gouddraad, kwestie van mijn ellende wat glans mee te geven ;) - en diepte uit de voorraad riempjes-die-ik-heb-maar-eigenlijk-nooit-gebruik een goudkleurig exemplaar dat het goed deed bij de print. Ik voorzag knoopjes in dezelfde kleur maar vervangde die op het laatste moment - nee, niet spreekwoordelijk, in mijn geval mag je zo'n dingen letterlijk nemen; we spreken over tien minuten voor we naar de kerk fietsten - door mijn all time favourites en keek gewoon niet in de spiegel. Neh, probleem opgelost #schaterlach

Make it work?

Eerlijk gezegd is dit verre van het naaisel waar ik trots op ben. Amai nog niet. Ik zie héél wat dingen die beter of mooier afgewerkt hadden kunnen/moeten zijn en los daarvan rammelt er nog een en ander aan de pasvorm. Ik droeg de jurk en genoot van een schitterende, gouden dag. Tuurlijk kom ik graag 'goed' voor de dag, maar op zo'n momenten kan me dat eigenlijk weinig schelen. Je kind zien stralen, familie rondom je, die jurk maakt voor mij het verschil niet uit.

De oplettende lezer fronste misschien eens bij 'Mevrouw Khadetjes die tien minuten voor ze vertrekt vrolijk tien ieniemienie knoopjes aannaait'? Helemaal terecht, want dat zijn dingen die gewoon niet kunnen. Los van mijn totale onvermogen om knopen aan te naaien, kan ik dat écht niet op die tijd. De stouterik in mezelf stikte de knoopsgaten door beide voorpanden heen, zodat de jurk niet open kan en ik gebruikte op enkele cruciale plekken wat dubbelzijdige stoftape om alle inkijk te vermijden. De knopen zeg je? Wel, heel erg eventueel zette ik die vast met textiellijm. Aangezien die vast zaten als in beton dacht ik mijn redding gevonden te hebben - mijn ontnuchtering was groot, toen ik die jurk na het wassen knooploos uit de wasmachine haalde #schaterlach.

Aangezien ik nog een grotere hekel heb aan knopen aannaaien dan aan retouch'kes, werd de jurk op mijn ufo-stapel gemikt. Tot nu. Want met dit warme weer kon ik wel een extra luchtige jurk gebruiken, dus trok ik die over mijn hoofd. Knooploos, geen kat die er eigenlijk op lette - of het mij durfde te zeggen, dat kan ook.
Deze jurk is mijn ding niet - ik denk dat ik met het model wel weg kom, maar volgens mij is de kleur zo totaal niet 'mij' dat de jurk in mijn kast geen lang leven zal beschoren zijn. En hoewel ik daar eens om kan foeteren, gebeuren zo'n dingen. Punt. Vertel me eens; doe ik de moeite om er toch nog knopen aan te zetten? Maak ik er iets voor dochterlief uit - of een onderstuk voor mij, als er een fellere kleur bovenaan zit kan het wellicht wél? Gebruik ik mijn patroondelen opnieuw om een nieuwe versie te maken? Vertel het me, ik ben benieuwd :).

[Op mijn communiezieltje, ik deed het niet met opzet... je moet weten dat bloggen ten Khadetjeshuize wel enige aanknopingspunten met de Tour de France heeft; er zijn véél etappes. Soms zijn er eerst foto's, soms is er eerst tekst, soms is er eerst een maaksel, soms loopt dat allemaal wat door elkaar. In dit geval was er duidelijk eerst een jurk. Toen ik die vanonder het stof haalde, was ik helemaal niet van plan daar ook maar een woord over te schrijven. Maar toen bedacht ik dat we dat met z'n allen wat vaker moeten doen, tonen wat er fout gaat ;). In ieder geval, ik schreef een epistel en toen had ik nog foto's nodig. Ik poseerde olijk samen met mijn lieftallige assistent, mevrouw de schaduw. Net voordien dacht ik "wel, daar zitten nog wat kreuken die absoluut geen zicht zijn". Dus zet ik mijn naaistrijkijzer op de jurk en werkelijk... die stond in de stof, pal in het zicht, achteraan op de zoom, wat mij nog benieuwder maakt naar jullie suggesties. Mocht er nog meer bewijs nodig zijn dat ik geen huishoudwonder ben noch een geweldige naaister, I rest my case.]