Wat ik had willen weten

Op een verdwaalde 1 januari morgen kon ik traditiegetrouw weer maar eens niet slapen. Op zo'n moment heb je twee mogelijkheden: je blijft in je bed liggen woelen in de hoop toch nog een dutje in de wacht te slepen ofwel sta je op en doe je iets. Zelf ben ik van de tweede soort. Op die bewuste morgen, vier jaar geleden, stond ik op en ging ik achter een spiksplinternieuwe naaimachine zitten... ik kon op dat moment welgeteld 1 maand naaien en was niet echt de allerbeste vriendjes met omaKhadetjes haar Pfaff - bouwjaar 1957 maakt wellicht een en ander duidelijk, nietwaar? -. Ik snapte niet hoe zij daarmee kon werken, en kocht uit frustratie een eigen naaimachien, want dat naaien, ik dacht dat dat wel eens mijn ding kon zijn - dat dacht ik ook al van accordeon spelen, taarten bakken, kalligraferen en zo links en rechts nog wel een en ander. Toen dat rokje af was, dacht ik onmiddellijk ook maar een blog te beginnen, want dat had ik in diezelfde week ontdekt, dat er zoiets als naaiblogs bestonden. Bleek dat ik daar een naam en al voor nodig had, en tegen de middag was het geklonken. De rok was af, de naam was er - nee, ferm over nagedacht is er daar dus niet - en een klik later ook een blog. En vier jaar later is dat nog steeds zo.

Bij een verjaardag zijn cadeautjes niet ongebruikelijk, dus dacht ik "miljaar, wat nu?" Een zoveelste geeft weg? Daar had ik nu eens geen zin in, vandaar enkele dingen die ik had willen weten toen ik begon te naaien, niet allen even nuttig, maar ik had het willen weten. Geniet ervan #schaterlach.

Je machine maakt een verschil uit - In al mijn geweld kocht ik géén startersmachine, maar eentje halverwege tussen de goedkoopste en pokkeduur. Veel geld, zeker aangezien ik nog maar een dikke maand naaide, maar diep vanbinnen was ik op dat moment al verslaafd aan naaien en wist ik dat het wel goed ging komen :). Vier jaar later naai ik nog steeds op dezelfde machine, ik kan al eens foeteren dat de motor niet sterk genoeg is, maar meestal ligt dat aan mij en mijn absurde verstevigingsdrang #schaterlach. Adviseer ik nu dat je een dure machine moet kopen? Nee. Ik zeg wèl dat een iets duurder toestel dan een instapmodel je heel wat grijze haren kan besparen. Als in; mijn machine "eet" geen stof, knipt automatisch draadjes af, heeft meerdere steken, heeft geen universitair diploma nodig om die te snappen én heeft een goede motor.

Waar je die machine koopt maakt een verschil uit - Ik heb géén aandelen, bij niemand, maar wat ben ik blij dat ik mijn naaimachine (en overlock) kocht in de naaiwinkel in de buurt. Je kunt er even uitproberen of dat model wel jouw ding is, ze helpen je kiezen wat voor jou een goed toestel is. Weet ik niet hoe iets werkt? Heb ik miserie? Moet het ding gerepareerd worden? Geen enkel probleem, ik weet waar ik terecht kan, ik word er snel en vriendelijk geholpen (hahaha, hoewel ze mij wellicht ook soms wel zien komen). Kleine zelfstandigen boven, echt waar! De lokale naaiwinkel en de mensen die er werken, die verdienen wat mij betreft hun gewicht in goud voor alle tips en advies.

Leer iets bij met ieder maaksel - Tenzij je een of ander mirakelvrouwmens bent, kun je niet alles tegelijk. Geweldig frustrerend, vond ik dat in het begin. Ahja, want ik wilde én mooie stofjes én mooi afgewerkt én perfect passend én zelf patronen tekenen én...  Het werd zoveel 'rustiger' toen ik door kreeg dat ikzelf de baas was en niet alles onmiddellijk moest. Een maaksel op zijn tijd, en telkens iets "nieuws"; zelf eens een patroon proberen aan te passen, de schaar zetten in een duurder stofje, blindzomen, ervoor zorgen dat je geen enkele naad ziet aan de binnenkant, ... Maakt niet uit wat, maar rustigaan je grenzen verleggen maakte mij erg gelukkig. Beseffen dat ik nog zoveel kan/moet leren is hier geen berg meer; eerder een 'ooit komt het er wel van'.

Met het mes in de hand kom je door het hele land - Die is duidelijk zeker #grijns. Oh, of misschien toch nog het volgende; ik gebruik dat ding eigenlijk zelden. Ik zweer bij een nieuw - en dus goed scherp - hobbymes alla Exacto of iets gelijkaardigs. Een van de weinige dingen die ik wel onthield van wat omaKhadetjes mij ooit probeerde te leren - het lukte haar niet mij aan het naaien te krijgen, dus ze gaf het op. Spijt dat ik daarvan al gehad heb! Het is makkelijker, sneller en je hebt minder kans op gaten. Als je kalligrafeert is iets aanpassen zelden een optie, daar is het vaak opnieuw beginnen. Bij stof heb je altijd de kans om opnieuw te proberen, heerlijk toch!
 

"Ik heb geen dik gat. Neh." - Na mijn eerste naaisels (patroongewichtjes) maakte ik wat poppenkleertjes onder het motto 'daar heb je weinig stof voor nodig'. Ik stapte al snel over naar kinderkleding -wat wil je, ik heb nu eenmaal twee snelgroeiende exemplaren in huis - en dacht af en toe al eens over iets naaien voor mezelf. Een rok, een bovenstuk, links en rechts iets waar ik warempel in paste. Maar een jurk, dat bleek me toch wel een ander pak mouwen te zijn. De uitdaging was iets te maken waar mijn derrière in past, want die heeft wat meer liefde (en stof) nodig dan de rest van mijn lijf. Naïef als ik ben, dacht ik dat ik maar 1 maat op een patroon kon overnemen... Het duurde toch wel even, en veel vallen en opstaan, maar uiteindelijk kreeg ik door dat er ook in het naaiwereldje of beter patroonontwerperswereldje niet zoiets bestaat als "de maat". #duhmoment. Je meet jezelf op, je hoopt dat de maattabel klopt en je neemt verschillende maten over voor verschillende onderdelen van uw lijf. Niks dik gat dus, wat een opluchting. Het zijn gewoon die ontwerpers die er niets van kennen #schaterlach

'Den Frans' aka de machinemens van de naaiwinkel en aldus degene die beter voor mijn machinepark zorgt dan
ikzelf zweert bij bepaalde naalden. Ik dus ook, want hij heeft er alvast meer verstand. Handig dat die trouwens
een kleurcode hebben waardoor je makkelijk ziet welke naald er op dat moment in je naaimachine zit.

"Moh" Er bestaan verschillende soorten naalden! - Ik mocht omaKhadetjes haar naaimachine gebruiken, op voorwaarde dat ik er vooral afbleef. Zijne; blijf van de knopjes (onzin!) en van de naalden (nog grotere onzin). Naalden verslijten behoorlijk snel; vervang regelmatig de naalden van je naaimachine en gebruik de juiste naalden voor het juiste project. Er bestaan zoveel soorten, dat heeft een reden, geloof me Metallic (gouddraad, zilver,...) stikken doet je het verwensen als je met je normale -katoen-naald stikt; gebruik een metallic naald en je wil iedere zoom van een uitgebreid sierstiksel voorzien. Denk verder dan enkel je katoen en tricot naalden en vervang ze vooral!

Je kunt het jezelf behoorlijk makkelijk maken - Er waren periodes het voorbije jaar waar naaien hier gewoon onmogelijk was. Dat was serieus tanden bijten want als ik niet creatief bezig ben/kan zijn, dan word ik lastig. Erg lastig #schaterlach. Emokip als ik ben, 'troostte' ik me wat met het kopen van mooie stofjes én met het uitbreiden van mijn voetjespark. Bij mijn machine hoorden heel wat verschillende voetjes, tijdens het gedwongen rusten ontdekte ik er nog héél wat andere die het naaileven ongelooflijk makkelijk maken - als je ermee kunt werken weliswaar, want daar moet je toch ook wat tijd in investeren. Mijn blinde zoomvoet is al tijden een van mijn beste vrienden, maar de ontdekkingen van het jaar waren een zoomvoet (ideaal voor die glibberige stofjes), een rimpelvoet en een biaisvoet (echt; je steekt daar een strook stof en je project door en dat ding doet dat gewoon voor jou). Nogal een geluk dat ik niet met een Bernina naai of ik was quasi bankroet #schaterlach

Mevrouw Khadetjes is een luie doos die houdt van de trucken-en-van-de-foor - Toen ik startte met naaien was ik zo druk bezig met kalligrafie dat naailes volgen er niet inzat. Simpelweg geen tijd voor. Dus leerde ik het maar met vallen en opstaan, met enkele boeken en het wereldwijde web. Ik twijfel er geen seconde aan dat échte naaisters grijze haren zouden krijgen als ze me bezig zien, maar ik vond een aantal binnenwegskes die werken voor mij. Who cares. Ik ben -meestal- content met wat ik maak, en het mag binnenste buiten gedraaid worden en al. Neh.



Veeleer groeien dan willen - Mijn eerste maanden als naaister/blogster had ik enkele idolen - hahaha, ik heb er nog steeds enkele, neem dat maar van me aan. Je kent ze wellicht wel, zij die alles konden wat ik zelf niet kon, in een fractie van de tijd die ik ervoor nodig heb. En die daar dan de prachtigste foto's van namen. En zo schoon gestyled. In schoon stofjes. En garen dat altijd perfect bijpassend is van kleur en al. Ik kan nog wel een tijdje doorgaan, maar je vat het wellicht ;).
Die eerste projecten moest ik voor alles naar de naaiwinkel (ik zeg het je, ze zagen me wellicht komen, mevrouw de Zaag), maar ondertussen betrap ik me erop dat ik het gewoon uit de kast haal. Net als die blinde rits of die perfect passende knoop. En foto's nemen die niet wazig zijn, wel, ook dat lukt steeds beter en beter. Nu nog wat werken aan betere belichting en zo, maar hey, mocht het hier perfect zijn, dan zou het hier wellicht véél saaier zijn.


#sarcastischemodusaan Op een ander is het altijd groener - Je ziet niet wat achter dat scherm gebeurt, op een ander gaat het altijd beter dan het bij jou lijkt te gaan. Ik zei het al eerder, iedereen kiest ervoor te tonen wat zij wil, maar ik leerde het al lang geleden af me te spiegelen aan een beeld dat niet echt is.
Ja, dat naaien gaat hier -soms- nogal vooruit. Ik naai dan ook véél uren (hoe meer hoe vlotter dat toch gaat), maar bovenal is mijn huis vaak een stort (nee, ongedierte loopt er niet rond, maar ik heb geen nood aan een huis uit de boekskes), krimpt de strijkmand omdat ik het rechtstreeks aan een lijveke hang zonder strijken én naai ik uit ellende, omdat het slapen me niet lukt. Ik heb niet meer uren dan een ander, maar het zit er dik in dat ik minder activiteiten buitenshuis heb en veel minder slaap.

Bloggen moet je doen omdat je daarvan geniet. Van alles. - Ik herinner het me nog als gisteren... bij iedere volger die ik 'kreeg' had ik zin om een Charleston of zoiets te dansen, als het maar uitbundig was. Ondertussen dans ik niet meer, maar glimlach ik nog steeds als iemand beslist hier af en toe te komen lezen. Want dat bloggen moet je wel voor jezelf doen, maar het is om zeggen aangenaam als je niet de enige bent die dat stekje bekijkt #dankjeweldaarvoordus!
Maar als je enkel blogt om lezers te hebben, of cadeautjes of weet ik veel wat te krijgen, dan voelt het voor mij niet juist aan. Ja en ja en ja, ik vind die dingen ook plezant, maar in the end kom ik hier om te tonen wat ik maakte, waar ik enthousiast over ben en om mijn gedachten op papier te zetten. Ik vind het héérlijk om in gedachten te schrijven, links en rechts een woord aan te passen, foto's te nemen, die te sorteren en te zien hoe die in het geheel gaan passen. Op de dag dat het voor mij een last wordt, dan hoeft het voor mij niet meer. Punt.

Dat bloggen leverde mij héél wat op --spoiler; ik ben opgeleid in de "zachte sector", dus vergeef me mijn clichématig spreken #grijns-- Ik probeerde het héél vaak, in het verleden, telkens ik een oproep zag verschijnen om te testen, ging ik ervoor. Zo'n seut ben ik dan wel, dat ik dat testen erg serieus neem... ja, ik 'krijg' er het patroon voor in ruil, maar geloof me vrij dat ik als ik de tijd bekijk die ik erin stop om feedback te geven, altijd goedkoper af zou zijn om het gewoon te kopen. Hetzelfde met "dingen krijgen"; ik zeg enkel af en toe 'ja' op een aanbod als ik daar volledig achter sta en ik ben daar dan ook eerlijk over. Krijg ik een lap stof? Dan zeg ik dat, en dan mag je er zeker van zijn dat ik die evengoed gekocht had. Ik telde het niet uit, maar ben ervan overtuigd dat zo'n 96% van mijn voorraad van mijn eigen centen betaald is.
Als ik denk aan wat bloggen mij opleverde, dan krijg ik het warm van de vriendinnen die ik 'kreeg', in alle maten en soorten, in alle hoekjes van het land. Zo'n cliché, maar zo zo zo onbetaalbaar. En daar gaat het voor mij over, dat bloggen.

Voor wie zelf met vragen zit, eens samen wil naaien,
of gewoon een ouderwetse koffieklets wil houden, die kan
zijn naam in de pot gooien. In de strijd: een namiddag met
ondergetekende, in mijn koninkrijk (en ja, ik woon jammer genoeg in een uithoek).
---edit--- OnlieMie komt op bezoek ;)

Oh. En merci om mee te lezen en af en toe te reageren...
zo hartverwarmend!