Over vét cool, écht vét cool

Ik ben de eerste om toe te geven dat je de meeste dingen zonder problemen in de winkel kunt kopen. Sommige dingen, die wil een mens echter zelf doen. Enter het communiegebeuren.

'Geen probleem, voor iemand met jouw snelheid', hoorde ik enkele keren vallen. In een normale wereld kan ik daar volmondig mee akkoord gaan... enter het lijf dat foert zei, maandenlang van foert bleef doen en van mijn normale snelheid bleef niet zoveel over. In mijn hoofd was de outfit af, in praktijk kon ik me er niet toe zetten om zelfs maar het kleinste patroondeel over te nemen. Dus besloot ik zoveel mogelijk te rusten en alle mogelijke energie -op het laatste nippertje- te richten op zoonlief van zelfmaak te voorzien - want dat was zijn antwoord op 'wat ga je dragen?' Mama zal wel iets moois maken. Wat dat iets moest worden, dat zou hem wel worst wezen.

Een duik in de stoffenkast leverde me enkele kanshebbers op voor een hemdje. Omdat het niet om ondergetekende draait, duwde ik de stapel onder zoonliefs neus en liet hem kiezen. Twijfel twijfel twijfel, maar uiteindelijk ging hij voor de dieren. Een originaliteitsprijs win ik er niet mee, met dat hemdje. Maar hé, het kind mocht kiezen.

Dossier gemaakt: begin mei kun je wat het weer betreft nog vanalles krijgen, dus koos ik voor een exemplaar met lange mouwen - hello mouwsplit. Ik greep terug naar het patroon dat voor mij het best werkt; een Theo van Zonen09, met wat meer tierlantijnjes dan ik gewoonlijk maak. Zij deed het me al voor, maar ondergetekende blokkeerde op lichtblauw als accentkleur. Over mijn lijk. Ik verfoei fletsige kleuren -  in mijn hoofd werkt dat simpelweg niet, het ligt aan mij #schaterlach. Een aantal plakken op bezochte stoffenwinkels om de juiste kleur te vinden, dat is onbegonnen werk. Veel, in die buurt zit het ergens. Uiteindelijk gaf ik lichtelijk wanhopig een lapje stof mee en kreeg luttele tijd later de ideale stof in mijn bus, meant to be, en service om u tegen te zeggen, als je 't mij vraagt! Zoonlief kreeg een Theo in maat 134, met lange mouwen en links en rechts een driehoekje. De contraststof keert terug in de paspel op de rug en als kraag - laat ons vooral even doen als dat laatste de bedoeling was. Ik ben ervan overtuigd dat ik knopen in nét diezelfde tint heb, maar die bleken onvindbaar. Ik liet los en ging voor ook passend.

De broek, dat was een ander pak mouwen. Ik had bij mijn vertrouwde patronen kunnen blijven, maar dat wou ik om verschillende redenen - voor de nieuwsgierigen onder jullie; nog anderhalve maand geduld - niet doen.Toen ik vorig jaar voor een 'geleend' kind de Morocco Pants maakte, wist ik al dat die ooit zoonliefs billen zou sieren. Op zoek naar de ideale stof voor bij het hemdje bracht me doodsimpele jeans. 'Mooie' broekstof gaat voorbij aan zoonliefs behoefte om knieën te molesteren, gekleurde jeans leek mij passend dus zocht ik niet verder dan dat. Twee serieuze lappen stof werden ingeslegen; de ene om als teststof te dienen - en tegelijk als speelbroek op de dag van de communie zelf - de andere om de rest van de outfit mee te maken.

Dossier gemaakt: ik val in herhaling, ik ben me ervan bewust. Geef mij een meetlint en een vrouwelijk lijf in handen, en ik meet het op voor u. Combineer dat meetlint met een exemplaar van het andere geslacht en het loopt gegarandeerd fout af. Stel je voor; ik meet zoonlief enkele keren op - enkele keren ja, ik ben ondertussen al geleerd van eerdere mislukkingen - en zoek zijn maat gemiddelde in de tabel. Het resultaat van die maatopname bracht me bij verschillende maten, enter testversie 1 waar het kind in verzoop. Enter testversie 2 waar het kind nog steeds kon in zwemmen. Alsof dat alles nog niet voldoende was, was ik vastbesloten dat ik een broek zonder elastiek wou... eentje op maat, met nepen en al, dàt wou ik. Uiteindelijk maakte ik maat 7j die ik nog behoorlijk wat moest innemen. Ik durfde niet kleiner maken uit schrik dat zijn heupen er niet makkelijk in en uit zouden gaan, maar achteraf bekeken -en dus voor het archief- had het best een 6j mogen zijn. Ik kan zonder twijfel zeggen dat het een van de maaksels is waar ik het tornmes standaard naast me had liggen. Nog nooit zo vaak gebruikt als deze keer trouwens, maar de broek past per-fect in mijn ogen. Zonder elastiek. Nèh. Ik geef 'm drie draagbeurten voor de knieën erdoor zitten, maar dat compleet terzijde #schaterlach

Een week voor de communie zag het er niet naar uit dat ik het kind in een hemd/broek combinatie de kerk in kon sturen... véél te koud. Plan A was een Ole, vertrouwd, mooi en passend bij het kind. Meneer Khadetjes was echter niet zo te vinden voor nen boy - een trui, voor anderstaligen -, links en recht legde ik mijn oor te luisteren aan de schoolpoort wat me leerde dat de meeste jongens strak in het pak gehesen werden. Zucht. Zo niet mijn kind. Zo niet mijn stijl.

Het kuddedier in mij wou zoonlief niet helemaal afwijkend van de norm de deur uitsturen... Om ervoor te zorgen dat het geen mini kostuumpke zou worden, deed ik een beroep op de tekenkunsten van zoonlief en het lief van de schoonzus. Met die tekeningen ging ik aan de slag om bij een vriendin de print op de stof te zeefdrukken. Het plan was ton sur ton, de pèrfecte kleur vinden bleek niet zo makkelijk maar oh, wat ben ik tevreden met wat het werd. Uiteindelijk werd het net iets donkerder dan ik in mijn hoofd had, maar de print niet tonen was gewoon zonde. Toen ik met de lappen stof naar huis reed en zoonlief ze zag liggen, trakteerde hij me op een "vét cool mama, écht vét cool" en een grijns die niet van zijn snoet te krijgen was.

Met de stof wou ik een vest maken, een eerste keer voor mij. Vorig jaar zat in de goodiebag van de gestikte wijven een Knippie waar warempel zo'n ding in stond. Deadline min tien dagen nam ik de patroondelen over en knipte met enorm veel schrik in mijn stof. Veel fouten kon ik me niet permiteren, mijn voorraad bedrukte stof was niet wat je kunt noemen 'eindeloos'. Mijn naaikunsten deed ik op door in boeken te snuisteren en op blogs rond te lezen... vergeef me mijn hoogmoed, maar tot dit project dacht ik echt te kunnen naaien. Niet noodzakelijk volgens alle regels van de kunst, maar toch, zowel van binnen en van buiten mooi afgewerkt, dat is waar ik normaal naar streef. Was ik even verkeerd. Met de handleiding raakte ik er niet, ik had bijzonder veel gezond boerenverstand en het wereldwijde web en een tornmes nodig om dit project tot een goed einde te brengen. Gelukkig is daar niets van te zien.

Dossier gemaakt: Het voordeel van patronen recycleren is dat je niet hoeft na te denken over de maat; je weet of dat in de kast nog groot genoeg is of niet. Indien te klein, maak je simpelweg een grotere maat and that's it. Na het drievoudige broekproductie had ik wat schrik om aan de vest te beginnen - ik had er simpelweg niet de stof noch de tijd voor om hetzelfde proces te doorlopen. Het kind werd -nogmaals- opgemeten, de maattabel bracht me bij een 122. Nogal gek voor mijn mini-reus van bijna 7. Ik mat na op het patroon, weifelde en twijfelde en koos uiteindelijk voor een 128, want ik las al honderden keren dat Knippie ruimt valt. Vreed ruim vind ik dat niet vallen, de vest ziet er minder ruim uit dan het exemplaar in het tijdschrift. Het zal me worst wezen, het kind was content met zijn StarWars vestje, ik kreeg een dag met een gouden randje en dat is al wat belangrijk is voor mij.

Stof in 2016: 12 in  - 56 uit  (11 gekocht&verwerkt - 0 verkocht)  - #1in4uit