Zo getest #16: de schoudertas

Nummertje 16, ofwel het verhaal van de tas die staat als een huis. Werkelijk, als een huis, ik zeg het u.

Een 'Zo Geknipt' zonder tas, dat kan ik me niet voorstellen. Het hoeft ook niet, want dit recept staat in jouw nieuwe boek - ondertussen mag ik dat al veronderstellen hé ;). Opnieuw een groot en handig formaat voor het betere meezeul werk. Een pluspunt is de sluiting met rits die zo breed open kan dat je niets van verlies hebt. Maar het allerplezantste eraan vind ik het mini zakje aan de zijkant - dat sluit met een valse knoop, ideaal om een schoon exemplaar uit je voorraad te gebruiken zodat je 'm veel ziet -, dat tegelijk het draaglint op zijn plaats houdt.

Twee eigen goestingen in dit exemplaar, de een noch de ander vind ik goed geslaagd. Het schouderlint leek me zeer breed dus dacht ondergetekende er wat centimeters af te peuteren... ca va als je van niet beter weet, maar het origineel is mooier.
Wie hier al even meeleest, weet dat ik een zwak heb voor stevig. Ik hou niet van flodderige zakken, het kan me langs geen kanten bekoren. In plaats van de aangeraden versteviging zit in dit exemplaar Decovil light. Het maakt het naaien wat lastiger, maar mits wat geduld en aangepast naaitempo is het doenbaar. En de tas, die staat als een huis. Als je mijn mening vraagt, komt het het model van de tas niet echt ten goede - wees dus flink en volg gewoon de handleiding ;)

Met verzonken rits en al - zo weet ik ook eens hoe je dat eigenlijk juist doet - ging de tas regelrecht naar oma Khadetjes. En ik zag 'm ondertussen al heel wat keren passeren, ik veronderstel dus dat het ding zijn werk doet: veel gerief transporteren op een comfortabele manier.