Mevrouw de Poes

Wie kinderen heeft, zal het ongetwijfeld niet vreemd vinden als ik zeg dat kleuters zich iets in hun kop kunnen stoppen... Welnu, ik heb twee kleuters in huis en die twee zijn allebei 'gezegend' met een ruime portie koppigheid. Sinds het bijwonen van een optreden van een niet-verder-omschreven-kapitein, wil het jongste Khadetje dat je haar aanspreekt met 'Mevrouw de Poes'. Let op de hoofdletters.

Een vlugge pasbeurt vorige zomer toonde me dat haar oude winterjas nog even dienst kon doen. Als het niet nodig is, dan koop ik geen nieuwe kleren. Ik zag wel dat ze er vermoedelijk geen volledige winter mee zou kunnen rondlopen - kinderen durven te groeien, nietwaar? Och geen probleem, dan maak ik er toch zelf eentje. We spreken augustus 2013.
In al mijn enthousiasme trok ik naar de stoffenwinkel, kocht er een prachtige gele mantelstof - en nog een paar andere ook, nu we toch eerlijk zijn ;). De voeringsstof had ik al in mijn kast liggen, een prachtig lapje Cloud 9. Dat was ongeveer de periode dat twee creatieve geesten de handen in elkaar sloegen om een prachtig jasje te ontwerpen. Maar wanneer het ging gepubliceerd worden, daar hadden ze nog geen idee van. En zo lang kon ik niet wachten, dus kocht ik een Burda patroontje. We spreken ondertussen van begin september.

De winter kwam niet en het kind had een jas, dus de stof belandde op een hoopje in de kast, samen met het patroontje. Projecten genoeg, dus ik zat niet onmiddellijk te springen om nog meer werk. Ik las hier en daar ook dat geel geen ideale kleur was voor 'vuile kleuters' en begon wat te twijfelen aan mijn keuze. En toen begon het... Overal doken prachtige proefversies op... Zo'n manteltje wilde ik ook. Ik ging overstag, kocht het patroontje en begon te plakken. En de grijze cellen maakten overuren, want ik had een aantal dingen graag anders gezien.

Hoewel ik de insteekzakken prachtig vind, koos ik voor opzetzakjes. Ik had het kind nu eenmaal een poezenjas beloofd en belofte maakt schuld. Ik vond inspiratie op het net, tekende het koppeke uit op zakformaat in vilt - dat vind ik zo iets 'aaibaars' hebben en je moet dat niet afwerken. Eentje in fushia/paars waarop de rest vastgenaaid/gelockt werd en eentje in knalroze voor de 'voering'. Ik verbond beide versies en zette ze daarna met een festonsteek op de buitenjas.

Het model zit knap ineen, maar ik wou liever een winterjas met kap. Mevrouw de Poes protesteert niet als ze die moet opzetten en bij vies weer is dat gewoon makkelijk. Alle patroondelen - behalve het kraagje - werden keurig overgenomen. En toen kwam het... ik tekende zelf een rechtopstaande kraag en het flapje om de kamsnaps te verstoppen die de kap afneembaar maken - dat hoeft zelfs niet, ontdekte ik juist. Het jasje zelf werd volledig uit gerecycleerd materiaal gemaakt. Ik kocht in de kringloopwinkel een deux-pièceke voor de buitenstof en langs de binnenkant zit een oude kamerjas van moettie. Ik had allerlei wilde plannen voor die rechtopstaande kraag maar was uiteindelijk gewoon lui en gebruikte de tailleband van de rok. Waarom moeite doen als het al keurig afgewerkt is, nietwaar?

De kap maakte ik ruim, ze kan er makkelijk met muts en al onder - heerlijk vindt ze dat, "precies roodkapje hé mama". Ik hou niet zo van kappen in twee delen, dus knipte ik een rechte strook en zette daar de twee helften aan. Zo valt de kap mooier en is ze wat breder zonder gigantisch te lijken. Ik stikte de kap volledig dicht en zette aan de onderkant kamsnaps om hem aan de jas te bevestigen.

Omdat de stof muisgrijs is en Mevrouw de Poes van kleur houdt, stopte ik een paspel tussen buiten en binnenjas. Kleine moeite, groot effect en het is onmiddellijk heel wat fleuriger.
In mijn wilde dromen maakte ik een jas met rits en al - de volgende versie herteken ik naar een rits, echt waar -, kind- en jufvriendelijker. Voor dit exemplaar had ik echter geen courage meer. Knopen dus. Het moment was aangebroken, ik trek mijn schuiven open en begin te zoeken achter een passende knoop. Mijn collectie zit per kleur gesorteerd, dus zoeken is makkelijk, maar zelfs in die gigantische voorraad was niets te vinden.  Niks, nada, noppes. Drie fourniturenzaken later nog niets. Grr. Grr. De droom van schoon fushia mantelknopen, mooi van vorm, ik ben precies de enige die daarop zit te wachten. Exit dromen, welkom grijze schuif ;)

Patroon: Jackie Manteltje van IeneMiene & Emma&Mona
Stof: Kringloopwinkel en team oma'n'opa - Fluo biais: Veritas

Het jasje zit knap in elkaar, de deelnaden zorgen voor een mooi model en het is gewoon leuk. Eens het knipwerk achter de rug is, ben je er bijna want de handleiding loodst je er zo doorheen. Ik had echter één momentje van ergernis - wat niets te maken heeft met het jasje op zich, want daar ben ik fan van, zwaar zelfs. Het is al een tijd geleden dat ik kleren kocht voor dochterlief, maar haar confectiemaat is iets van een 110. Ik mat haar op - oja, ik begin steeds beter te worden in die dingen - en ik kwam wat maat betreft op een 122 (!) uit voor mijn net-driejarige. Mevrouw de Poes is groot uitgevallen, maar het is geen reus of zo, dus vind ik het wat jammer dat de maten zo klein uitvallen. De maattabel klopt wèl als een bus, dus ik tekende braafjes 122 uit voor de breedte, met een 110 in het achterhoofd voor de mouwen en de lengte.

 

Ik ben er trots op, op dit mooie manteltje en voelde me als een klein kind toen ik het dochterlief kon tonen. Wat Mevrouw de Poes ervan vond? "Hè mama, ik ben toch geen Poes, ik ben een konijn." Aargghhh kinders.