Het verhaal van de eekhoorn

Een kamerlampje is een leuk cadeautje, maar ik wou graag wat meer. Hannah kreeg als buikbewonertje al een dekentje, dus dat was geen optie meer. Een zee van tijd om iets ongelooflijks te doen had ik eigenlijk niet ter beschikking. Toen kwam ik op het lumineuze idee een ritstasje te maken - wat tijd betreft, is dat goed te doen, en met een kleintje in huis is wat extra opbergruimte nooit teveel. Knoop doorgehakt, een ritstasje zou het worden...

Het zal je niet verbazen dat ik vrolijk vasthield aan het eekhoorn thema. Maar om nu een ritstasje in hetzelfde stofje te maken, daar had ik geen zin in. Ik spotte ooit een ongelooflijk mooi ritstasje met een vos. Schoon beest, daar niet van, wel het verkeerde beest voor mij. Ik liet de vos voor wat hij was, en ging zelf aan de slag. Hoe moeilijk kon dat nu zijn?

Laat ons nu niet te snel over dat laatste zinnetje lezen "hoe moeilijk kan dat nu zijn?". Dat was mijn eerste slimmigheid... te denken dat zoiets niet moeilijk is. Ik spreek ondertussen uit ondervinding; het is moeilijk. Mijn tweede slippertje was niet van een bestaand patroontje te vertrekken en het zelf te willen doen. Als laatste is het misschien ook geen aanrader te denken dat je kunt quilten ;)

Bovenstaande alinea is voor de mensen die over een gezonde dosis realisme beschikken. Dat was bij mij even niet het geval, onverschrokken vertrok ik van het model van de eekhoorn van de stof, tekende dat na - in vierkante lijnen weliswaar, ik zag mezelf niet zo onmiddellijk al die rondingen naaien in verschillende stofjes. Ik probeerde bij het tekenen zoveel mogelijk dezelfde lijnen te bekomen, kwestie van het aantal stukjes te beperken. Eens ik iets had wat min of meer op een eekhoorn leek, printe ik de boel af en knipte alle stukjes uit papier. Vervolgens werd alles uit stof geknipt met naadwaarde erbij. Mocht je dit een leuk idee vinden - pas op, ik doe mijn best je dit af te raden ;), met de foto hierboven kun je makkelijk aan de slag.

Mijn respect voor quilters is ondertussen torenhoog ... wat een precies en priegelwerkje is dit. Begin er niet aan als je niet over een immense hoeveelheid geduld beschikt, echt niet. Verstevig ook je stofjes op voorhand, dat werkt iets makkelijker. Toen ik alle stukjes stof liggen had, begon ik beetje bij beetje de puzzel in elkaar te zetten. Puzzelen was het, zomaar in het wilde weg naaien is geen goed idee - want dan begint de stof tegen te trekken in hoeken en zo. Op het moment dat alle lapjes aan elkaar genaaid waren was ik on-ge-loof-lijk content van mijn eigen. Trots als een pauw paradeer ik naar Meneer Khadetjes. "Mooi, maare... wat moet dat voorstellen". Lap, ik kon het krijgen. Ik was er ondertussen al zo lang mee bezig, dat het in mijn hoofd echt een eekhoorn was. Voor ietskes meer duidelijkheid stikte ik er nog twee oogjes en wat pootjes op, en wie niet ziet dat het een beest is, die mag voor mijn part denken dat ik goesting had om zomaar wat stofjes tegeneen te naaien.

Aan de achterkant werd in het passeren een kopie'tje van het oorspronkelijke beest geflockt, met een boompje bij. Met cordonnet trouwens, wat een zaligheid om mee te werken én onmiddellijk een duidelijk stiksel te bekomen. Achter de schermen wordt hier druk geexperimenteerd, dus zet je maar schrap voor meer van hetzelfde.