Pièce de résistance

Ik sla jullie al een tijdje om de oren met het familiefeest en al nog veel langer met de wens eens iets te maken waar mijn bevallige vormen in passen. Uit de stapel patroontjes koos ik een makkelijk jurkje met een boothals - twee van mijn favoriete dingen - en ik sloeg enkele meters Petit Pan in, daarmee kan je niet missen.
Mijn rondingen bleken zelfs min of meer in één canadese maat te passen, geweldig vond ik dat. Ik tekende mijn maat uit, knipte het patroon en de stof... en liet alles toen in een hoekje liggen. Lang. Heel lang. Iets voor de khadetjes in elkaar steken, daar draai ik mijn hand niet voor om. Iets naaien voor mezelf, dat blijft een drempel die ik moeilijk oversteek.
Tot ik een geweldig schoon paar schoentjes vond. Oppervlakkig, ik weet het , maar ze passen zo goed bij dat stofje, 't was ondertussen al vijf-voor-twaalf (lees zaterdagavond) en ik had er eigenlijk wel mijn gedacht op gezet, een kleedje in dat stofje. Geen zetelnestelen dus, maar naaitijd!

Stof: Coquelicot bleu (Petit Pan) van bij Bambiblauw
Patroon: Peony (Colette Patterns)

Vergeleken met het voorbereiden is het assembleren van het jurkje twee keer niets... Als ze zeggen 'beginnersniveau' dan slaan ze echt wel de nagel op de kop. Geen super ingewikkeld gedoe, enkel een simpel, maar toch leuk kleedje. En toen kwam het moment dat de rits er in zat en ik het nen keer kon passen om te zien - het zag er zo gelijk al wat groot uit. Ik had toch wel prijs zeker... door vorige week wat te vasten (lees: niets kunnen binnenkrijgen) moet er blijkbaar toch een kilo afgegaan zijn en zwabberde het rond mijn lijf - en ik had echt wel juist gemeten, zo een maand of twee geleden ;).
Na al dat werk wou ik het jurkje graag dragen, maar zo een patattenzak, dat flateert nu ook niet echt hé.

'Wat zijn jullie daar allemaal aan het uitsteken-blik', wellicht niet onbekend onder kleuter-ouders ;)

Ik deed mijn best en nam provisoir heel den boel wat in. Goed genoeg voor een dagje feesten...
Als ik terug wat adem kan halen - ondertussen is zoonlief ook in een pimpampoentje verandert (leve de windpokken) - dan werk ik het te goei af, nog een extra neep'ke in de rug en misschien nog wat meer in de taille. En heel misschien maak ik de volgende keer wel eerst een proefmodel in een goedkoop stofje, zoals het hoort.
Maar... man man, zo naaien voor jezelf, erin kunnen zonder te wringen, dat geeft toch wel voldoening zunne. Wordt dus ongetwijfeld vervolgd. Ooit.